Γ Υ Ν Α Ι Κ Α Ε Γ Ω

 

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α   Ε Γ Ω

Λίγα λόγια για τον τίτλο, αλλά και το περιεχόμενο του κεφαλαίου αυτού.

Η επικεφαλίδα είναι παρμένη από την ομώνυμη σελίδα του διαδικτύου, που ασχολείται με θέματα, που αφορούν ως επί το πλείστων για την γυναίκα. Έτσι θεώρησα, πως θα ήταν πρέπων, να μεταφέρω κάποια άρθρα, που έχουν ανέβει στην συγκεκριμένη σελίδα. (https://www.facebook.com/Gunaikaego)

 

Ξέρεις τι μου έλειψε πιο πολύ;

Ξέρεις τι μου έλειψε πιο πολύ;

Εκείνο το κοριτσάκι που γνώρισες.

Που παρά την θλίψη που είχε, πάντα γελούσε.

Γελούσε με όλα μωρέ, με όλα, όχι γιατί είναι για γέλια, αλλά γιατί μέσα της δεν είχε φόβο, μόνο αγάπη, πάθος και ορμή.

Εκείνο το κοριτσάκι ακόμα εκεί είναι, αλλά άφησε τον πόνο να σμίξει με το βλέμμα της.

Εκείνο το κοριτσάκι που ακόμα φοβάται.

Μεγάλωσε και φοβάται.

Τον χρόνο που έφυγε, τον χρόνο που ήρθε, αυτά που έχασε, αυτά που κέρδισε, αυτά που δεν θα έρθουν ξανά, αυτά που αγάπησε, αυτά που πόνεσε.

Τραγικό να το αισθάνεσαι;

Πες μου όμως πόσοι το μολογούν; Ούτε στον εαυτό τους δεν το λένε. Κι αυτό είναι το τραγικό. Η ίδια είμαι αλλά και τόσο διαφορετική.

Πες μου στ’ αλήθεια τι φοβάσαι περισσότερο, τις ρυτίδες της ύλης ή της ψυχής; Και τις δύο και δεν φοβάμαι να το πω.

Αλλά οι ρυτίδες της ψυχής μου μ’ ομορφαίνουν, σε αντίθεση με τους σώματος.

Μου λείπω.

Γιατί κάποτε μίλησα και μίλησα τόσο πολύ που αισθάνθηκα όλο τον αγέρα γύρω μου να μου πνίγει τον λαιμό.

Αισθάνθηκα την ανάσα μου να στεγνώνει στα μάτια τους και την φωνή μου να καταρρέει σαν φύλλο σπασμένο απ’ τον αγέρα.

Άλλαξα μάνα, μεγάλωσα πια, ωρίμασα, γέμισα ρυτίδες και δεν μπορώ τα πολλά και ψεύτικα λόγια.

Δεν έχω χρόνο για συμβιβασμούς και υποκρισίες μάνα, μου τελείωσε κι η υπομονή.

Μου λείπω.

Μου λείπει το χαμόγελο μου, αυτό που μ' έκανε να μοιάζω όμορφη.

Της Ηρώ Αναστασίου

 

ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΤΩΝ  ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ

  Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές στη ζωή μας είναι όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας κλείνει για πάντα. Μόλις κλείσει αυτή η πόρτα δεν θα υπάρχουν άλλα χαρούμενα απογεύματα με θείους, ξαδέρφια, ανίψια, γονείς, αδέρφια και αδελφές.

  Δεν ήταν απαραίτητο να πάμε σε εστιατόριο την Κυριακή. Πηγαίναμε στο σπίτι των παππούδων μας. Τα Χριστούγεννα η γιαγιά έστρωνε το μεγάλο τραπέζι στην τραπεζαρία. Τώρα το σπίτι είναι κλειστό και το μόνο που μένει είναι σκόνη. Μια πινακίδα για πώληση. Κανείς δεν θέλει αυτό το σπίτι.

  Το σπίτι των παππούδων είναι άχρηστο. Και έτσι περνάνε τα χρόνια. Δεν έχει άλλα δώρα για να ξετυλίξουμε. Τηγανητή ομελέτα για φαγητό. Λαχανικά για καθάρισμα.

  Όταν κλείνει το σπίτι των παππούδων μας βρισκόμαστε ενήλικες χωρίς να καταλαβαίνουμε πότε σταματήσαμε να είμαστε παιδιά. Για τους παππούδες, είμαστε πάντα μικροί και ανυπεράσπιστοι. Συνέχεια.

  Οι παππούδες πάντα είχαν έτοιμο τον καφέ τους. Τα ζυμαρικά. Το κρασί. Τα γλυκά. Τώρα όλα τελειώνουν. Τα τραγούδια έφυγαν. Δεν φτιάχνει κανείς σπιτικά ζυμαρικά πια. Η γιαγιά δεν θα τηγανίσει πια πατάτες.

  Η συζήτηση μαζί τους θα μου λείπει πάντα!. Τους ευχαριστώ για τα μαθήματα της ζωής. Τώρα όταν περνάω κοιτάζω εκείνο το σπίτι και πάντα μου έρχεται η συνήθεια να σταματήσω και να μπω μέσα. Σας σκέφτομαι πάλι, και πάντα θα σας θυμάμαι με πολλή Αγάπη! Μια αγάπη τόσο μεγάλη.

   Για αυτό μια συμβουλή. Ζήστε με τους παππούδες σας. Απολαύστε τις ημέρες μαζί τους. Αφήστε τους να σας πούνε την δική τους ιστορία, μια ιστορία που δεν θα την μάθετε ποτέ σε κανένα πανεπιστήμιο, σε καμιά σχολή. Ακούστε την ιστορία της δικής τους ζωής.  Ζήστε τις στιγμές σας μαζί τους.

 

Οταν οι γονείς γεράσουν

Όταν οι γονείς γεράσουν

Άφησε τους να γεράσουν με την ίδια αγάπη που μεγάλωσαν κι εσένα...

Άφησε τους να μιλάνε και να λένε ιστορίες ξανά και ξανά με την ίδια υπομονή και ενδιαφέρον με το οποίο άκουγαν τις δικές σας σαν παιδί...

Άφησε τους να κερδίσουν, όπως πολλές φορές σε άφησαν να κερδίσεις..

Αφήστε τους να απολαύσουν τους φίλους τους, και να συνομιλούν με τα εγγόνια τους....

Άφησε τους να απολαύσουν να ζουν ανάμεσα στα αντικείμενα που τους συντροφεύουν για πολύ καιρό, γιατί υποφέρουν αισθανόμενοι ότι σκίζετε κομμάτια της ζωής τους...

Ας έχουν άδικο, όπως έκανες και εσύ τόσες φορές λάθος...

Άφησε τους να ζήσουν και προσπάθησε να τους κάνεις ευτυχισμένους στην τελευταία έκταση του μονοπατιού που τους λείπει να περπατήσουν, όπως σου έδωσαν το χέρι τους όταν ξεκίνησες το δικό σου

 

Να φιλάς τα παιδιά σου

Να φιλάς τα παιδιά σου τα βράδια ακόμα κι αν κοιμούνται...

Να τα φιλάς για σένα, αυτή τη φορά.

Όχι γι` αυτά...

 Να κάθεσαι απαλά δίπλα από το κρεβάτι τους και να τα κοιτάς, όσο έχεις χρόνο να το κάνεις....

 Είναι η καλύτερη σου στιγμή να τους πεις όλα τα ανείπωτα που έχεις μέσα σου γι αυτά......

Κι ύστερα σβήσε το φως κι άσε μόνο του διαδρόμου.

Και μετά βγες από το δωμάτιο, αθόρυβα, στις μύτες μην ξυπνήσουν.

Ναι μην ξυπνήσουν από το όνειρο… που έφτιαξες μαζί τους.....!

 

Οι άνθρωποι θα σου δώσουν …

  Οι άνθρωποι θα σου δώσουν ότι έχουν στη καρδιά τους.

  Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο

  Μόνο ότι έχουν στη καρδιά τους μαζεμένο.

  Όπως από τον κρεοπώλη δεν ζητάς ψωμί, ούτε από τον μανάβη κρέας, έτσι και με τους ανθρώπους.

  Μην απαιτείς από άνθρωπο σκληρό να αγαπηθείς.

  Ούτε από άνθρωπο αδιάφορο να αρχίσει να σε προσέχει.

  Ο,τι έχει καθένας στη καρδιά, βγαίνει αβίαστα. Εύκολα. Απλά.

  Με ζόρι και παρακαλητά, μόνο απογοητεύσεις θα εισπράττεις.

  Καθένας, σε κερνάει ό,τι έχει στη καρδιά.

  Πάρτο απόφαση, και ειρήνευσε την ψυχή σου.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

 

Οι άνθρωποι είναι σαν τα κομμάτια ενός παζλ

Οι άνθρωποι είναι σαν τα κομμάτια ενός παζλ.

Δεν ταιριάζουν όλοι μεταξύ τους.

Δεν αρκεί να θες να είσαι σε μια σχέση.

Πρέπει και να ταιριάζεις.

Πολλά κομμάτια χάλασαν στη προσπάθεια να κουμπώσουνε μαζί.

Πολλοί άνθρωποι πληγώθηκαν, ενώ δεν ήταν ο ένας για τον άλλον…

Ξέρεις πιο είναι το χειρότερο;

Πώς όταν προσπαθείς, ξανά και ξανά, με το ζόρι να ενώσεις δύο κομμάτια που δεν θα έπρεπε, στο τέλος υπάρχει ο κίνδυνος να τα αχρηστέψεις.

Και όταν έρθει η ώρα, να κουμπώσουν με «ταίρι» τους, δε θα έχουν, τίποτε άλλο πλέον για να δώσουν.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΟΤΗΣ

  Είχε μια εβδομάδα δέκατα. Ξυπνούσε στις 9, έπαιζε ως τις 11-12 Και κοιμόταν παλι μέχρι το απόγευμα. Ο καιρός καλός καλοκαίρι σχεδόν. Μια μέρα μελανιαζουν τα χείλη του. Η μάνα μου που τα ψάχνει όλα, μου λέει κάτι δεν μου αρέσει να πάμε νοσοκομείο. Είχαμε ήδη πάει και μας είπαν ίωση. Πάμε πάλι παίδων Πεντέλης. Όλη νύχτα να μπαινοβγαίνουν οι γιατροί, να του παίρνουν αίμα και ξανά και ξανά. Το πρωί μας ανακοινώνουν το νέο. ΟΛΛ. Οξεία λεμφοβλαστικη λευχαιμία. Μας στέλνουν στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού για μυελόγραμμα, επιβεβαίωση δηλαδή. Εκεί περιμένοντας το αποτέλεσμα έβλεπα παιδάκια χωρίς μαλλιά και γονείς να με κοιτάζουν με θλίψη. Έλεγα της γυναίκας μου, λάθος κάνουν αποκλείεται.  Σε εμάς έτυχε?

  Και βγαίνει η γιατρός και μας λέει είναι λευχαιμία δυστυχώς, αρχίζει ένας αγώνας για εσάς. Το κλάμα δεν περιγράφεται, ο κόσμος μας γκρεμίστηκε. Μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου 58 ετών και ήταν μεγάλο σοκ. Και αρχίσαμε αγώνα. Αρχικά κορτιζόνη, μετά χημειοθεραπείες, του έπεσαν τα μαλλιά, και μετά συντήρηση 2 χρονια με χάπια. Κάθε εβδομάδα εξετάσεις. Κάθε εβδομάδα αγωνία για τα αποτελέσματα. Πήγαινα στο νοσοκομείο κι έβλεπα κρεββάτι άδεια. Που είναι αυτό; Πέθανε μου έλεγε η σύζυγος. Την άλλη μέρα άλλο άδειο κρεββάτι…

Ο Θεός όμως αποφάσισε να μην μας τον πάρει και αυτόν τον Μιχάλη όπως τον πατέρα μου.

Όταν κάναμε το τελευταίο πλακάκι (έτσι λέγεται, βάζουν μυελό των οστών μέσα σε δύο μικρά τζαμάκια) βγήκαν και μας είπαν: τελείωσε. Δεν υπάρχει πια λευχαιμία. Το είχαμε διαγνώσει νωρίς, χάρη στη μάνα μου. Αυτό μας έσωσε, μας είπαν μια εβδομάδα πριν ίσως να μην το βρίσκαμε.

Έκτοτε είμαι μέλος της “Φλόγας” και δότης μυελού των οστών και αίματος στο Παίδων.

https://www.diaforetiko.gr/o-michalis-moy-nikise-ti-leychaimia-eno-krevatakia-dipla-mas-adeiazan-apo-paidakia-poy-pethainan/

 

Χαμογέλα

  Χαμογέλα.

  Ξύπνησες υγιής σήμερα. Ακόμη κι αν το μυαλό σου έχει κατακλυστεί από δεκάδες σκέψεις, που ασφυκτιούν να βγουν από μέσα σου και σε συνθλίβουν. Χαμογέλα.

  Να είσαι ευγνώμων για κάθε μικρή στιγμή, που σου χαρίζεται απλόχερα. Για τον καφέ που ήπιες το πρωί, για το γεύμα που θα φας το μεσημέρι, για το ποτό που θα πιεις το βράδυ, για τις κουβέντες που αντάλλαξες και θ’ ανταλλάξεις μέσα στην ημέρα. Είσαι εδώ. Χαμογέλα.

 Ό,τι κι αν συμβαίνει, θα περάσει. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου και πάλεψέ το. Γίνε ο λόγος που κάποιος θα χαμογελάσει σήμερα.

 Κάνοντάς τον να χαμογελάσει, θα χαμογελάσεις κι εσύ με την ψυχή σου. Είναι μεταδοτικό! Για αυτό, χαμογέλα.

 Όμορφες μέρες έρχονται μπροστά σου κι ο πόνος θα είναι μια ανάμνηση, πως κάποτε λύγισες, αλλά κατάφερες να σταθείς στο ύψος τόσο των περιστάσεων όσο και των συναισθημάτων σου και να βγεις νικητής.

 Εσύ γράφεις την ιστορία σου.

 Γράψε την με χαμόγελο!

psuxo-logos

 

Eίναι κάτι νύχτες

 Eίναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.

 Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.

 Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.

 Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.

 Κι έρχεται ακάλεστη.

 Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.

 Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ’ ένα λουλουδάκι.

 Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.

 «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»

 Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

 Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.

 Που λιώνει το φεγγάρι.

 Που όλα σιγοτραγουδούν.

 Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

 Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Α. Παπαδάκη

Γυναίκα

Γυναίκα. Την ξέρεις; Είναι αυτή η γυναίκα που στα μάτια των περισσότερων αντρών φαντάζει ένα αγρίμι. Κάτι απλησίαστο και ένα στοίχημα κατάκτησης που όμως ποτέ δεν πρόκειται να κερδίσουν.

Γυναίκα με μπέσα, λόγο και τιμή. Χαστούκισε τον εαυτό της άπειρες φορές. Εκεί, εκείνα τα βράδια που επέλεγε να παίρνει αγκαλιά τη μοναξιά της, από το να σκορπίζεται σε αγκαλιές χωρίς ουσία.

Γυναίκα που δε χαρίζει πια την ψυχή και την καρδιά της, για λίγες στιγμές επιβεβαίωσης ενός αντρικού εγωισμού.

Ξέρει ποια είναι και δε λυγίζει με ψεύτικα κοπλιμέντα. Ούτε τα αποζήτησε και ποτέ. Αλήθειες ζήταγε. Αλήθειες. Πώς να πιαστεί κορόιδο πια;

Γυναίκα μόνη.

Δύσκολα. Δύσκολη ζωή χωρίς στήριγμα της λένε. Στήριγμα; Ποιους; Αυτούς που της έδωσαν κι άλλη μια σπρωξιά, όταν την είδαν να προσπαθεί να σηκωθεί; Κι όμως σηκώθηκε. Σκούπισε τα ματωμένα γόνατά της και περπάτησε ξανά. Δε θέλει πια βοήθεια. Οι πατερίτσες είναι για τους αδύναμους. Όχι για εκείνη. Είναι αυτή. Κάθε μέρα σε έναν αγώνα για επιβίωση.

Γυρνάει την πλάτη στις μάσκες με χαμόγελο που την πλησιάζουν. Όχι δεν είναι σνομπ. Ρεαλίστρια είναι. Πλέον. Ξέρει ποιος την πλησιάζει και γιατί.

Ακόμα τις "λάσπες" τρίβει με μανία από πάνω της κάθε βράδυ που κάθεται με τις ώρες κάτω από το νερό που τρέχει στο ντουζ. Ίσως γιατί έτσι ξεγελιέται πως τα δάκρυα που πέφτουν στο πρόσωπό της είναι λίγα, ελάχιστα πια. Δε θέλει και δεν επιτρέπει στον εαυτό της να κλαίει. Να κλαίει για την εμπιστοσύνη που χάρισε και πήρε προδοσία σαν δώρο ακριβό.

Δεν ήθελε να αλλάξει.

Μα πλήρωσε με την ακριβότερη τιμή, την φύση της. Την γυναικεία ευαίσθητη φύση της. Και σκλήρυνε πια. Τόσο πολύ. Όχι δε δέχεται και δεν ανέχεται. Ούτε υποχωρεί. Είναι πρώτη κλάση. Όχι δευτεροκλασάτη επιλογή. Να την θυμούνται απαιτεί πλέον. Όχι να την λυπούνται.

Παραβαίνει τους κανόνες. Φτιάχνει εκείνη τους κανόνες. Ναι. Ποιος είναι αυτός που θα της πει για όνειρα, όταν εκείνη νανουριζόταν με εφιάλτες; Συνείδηση καθαρή. Πάντα αντιμετώπιζε το πρόβλημα, δεν απέφευγε να το δει. Χτυπάει επάνω με μανία και αποφασιστικότητα. Και ό,τι δε λύνεται το κόβει. Μαχαίρι. Και φεύγει.

Πλέον ξέρει. Η αξιοπρέπεια είναι τιμή μέγιστη. Αξιοπρέπεια είναι αυτή. Είναι η γυναίκα με λόγο και τιμή.

Είσαι εσύ.

Είμαι εγώ.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη.

Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ

Η μάνα που γεννούσε τα παιδιά της στο θερισμό ή στο λιομάζωμα, ανάλογα την εποχή που "ερχόταν η ώρα της".

Η μάνα που τα μεγάλωνε πάλι εκει δίπλα της στο χωράφι, ενώ δούλευε και τα έβαζε να κοιμηθούν στο σαμάρι από τον γάιδαρο τον οποίο θα φόρτωνε ξύλα το βράδυ, γυρνώντας στο σπίτι.

Εκείνη θα επέστρεφε με τα πόδια και το παιδί στην αγκαλιά...

Πολλά απ αυτά τα παιδιά έγιναν μεγάλοι επιστήμονες, οι καλύτεροι τεχνίτες, υπεύθυνοι επαγγελματίες και με αξιοπρέπεια κουβάλησαν τη μάνα στην καρδιά τους όλη τους τη ζωή και την τίμησαν.

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτε άλλο….

"Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτε άλλο...

Αυτή είναι η ζωή και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κόσμο ζωντανός.

Υπάρχει ακόμα χρόνος, γι αυτό ζήσε για ευχαρίστηση, αύριο μπορεί να μην είναι πια. Φάε ό,τι θέλεις περπάτα στον ήλιο, κολύμπα στη θάλασσα...

Πες την αλήθεια όταν το νιώσεις.

Να είσαι τρελός, να είσαι ανόητος.

Να είσαι περίεργος.

Να είσαι ο εαυτός σου...

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο. "

Ρίτσαρντ Γκιρ