Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού!
(διήγηση για παιδιά)
Η Αννούλα είναι πολύ χαρούμενη: αύριο γιορτάζει! Και την περιμένει τόσο καιρό με πολλή ανυπομονησία αυτή την μέρα!
Έχει έρθει και η γιαγιά η Άννα στο σπίτι, να γιορτάσουν όλοι μαζί. Μένει μακριά η γιαγιά, στο χωριό, και δεν την βλέπουν συχνά και, όταν τους επισκέπτεται, τα εγγονάκια της στήνουν πανηγύρι!
Από βραδύς η γιαγιά τοποθέτησε στο εικονοστάσι του σπιτιού μια εικόνα που παριστάνει δυο αγίους, μια γυναίκα και έναν άνδρα, και ανάμεσά τους κρατούν με αγάπη ένα κοριτσάκι. Η Αννούλα την κοιτάζει και αναρωτιέται: »ποιοι να ’ναι αυτοί οι άγιοι; Και αυτό το κοριτσάκι, με το μακρύ φόρεμα και το μαντήλι;… Θα ρωτήσω τη γιαγιά, εκείνη θα ξέρει,, γιατί διαβάζει πολλά βιβλία».
Μια και δυο τρέχει στην κουζίνα, να ανταμώσει την καλή γιαγιά της, που ήδη έχει ψήσει πρόσφορο και άρτους για την εκκλησία και τώρα καταπιάστηκε με την ετοιμασία των κερασμάτων της γιορτής.
-Γιαγιά, θέλω να σε ρωτήσω κάτι, της φωνάζει πλησιάζοντάς την με ανυπομονησία.
-Ό,τι θέλει το κοριτσάκι μου!
-Στην εικόνα που έβαλες στο εικονοστάσι, ποιοι άγιοι εικονίζονται; Δεν την έχω δει ποτέ ξανά αυτή την εικόνα.
-Αννούλα μου, θα σου εξηγήσω αμέσως: στο κέντρο της εικόνας βλέπουμε την Παναγία μας σε μικρή ηλικία και, δεξιά και αριστερά της τους γονείς της: τους αγίου Ιωακείμ και Άννα που την κρατούν με στοργή από το χεράκι.
Βλέπεις που η Παναγία μας «στέκεται» πάνω σε ένα μικρό κορμό, σαν βλαστό λουλουδιού;… σαν ένα λουλούδι, σαν «άνθος από την ρίζα του Ιεσσαί», του Προπάτορα, βλάστησε η μικρή Μαριάμ, που έμελλε να γίνει η Μητέρα του Θεού.
-Αχ, τι όμορφα! Σαν λουλουδάκι γεννήθηκε η Παναγία μας! λέει η Αννούλα. Και πόσο θα την αγαπούσαν και θα την φρόνιζαν οι γονείς της!
-Και ξέρεις πόσα χρόνια περίμεναν παιδάκι αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι;… Σαράντα ολόκληρα χρόνια!
Τελειώνω με το γλυκό και θα σας πω όλη την ιστορία, κοριτσάκι μου.
Σε λίγο η γιαγιά ήρθε στο καθιστικό και κάλεσε κοντά της τα εγγονάκια, που με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν γύρω της, κοντά στο αναμμένο τζάκι. Με χαρά κάθισαν στο χαλί και περίμενα. Πάντα κάποια όμορφη ιστορία έχει να τους διηγηθεί η καλή γιαγιά!
-Θα σας πω σήμερα τι ακριβώς γιορτάζουμε την αυριανή, μεγάλη μέρα, άρχισε η γιαγιά. Ποιο ευλογημένο γεγονός. Και θα ξεκινήσουμε με τους γονείς της Παναγίας μας. Ξέρει κάποιο παιδάκι ποιοι ήταν;
-Ο Ιωακείμ και η Άννα!, απάντησε αμέσως η μεγαλύτερη εγγονούλα, η Μαρία.
-Μπράβο , κοριτσάκι μου!
Οι δυο αυτοί ευλογημένοι άνθρωπο καταγόταν από την γενιά του βασιλιά Δαβίδ, είχαν βασιλική καταγωγή.
Ο τριαντάχρονος Ιωακείμ παντρεύτηκε την εικοσάχρονη Άννα και το νιόπαντρο ζευγάρι εγκαταστάθηκε στα Ιεροσόλυμα. Όπως κάθε νέο ζευγάρι, περίμεναν και εκείνοι με γλυκιά προσμονή την γέννηση ενός παιδιού, που θα συμπλήρωνε την ευτυχία τους.
Όμως το παιδάκι αυτό αργούσε να έρθει… παρ’ ότι με λαχτάρα το περίμεναν!
Εκείνη την εποχή θεωρούνταν «όνειδος» (ντροπή) η ατεκνία… και οι άτεκνοι περιφρονούνταν παντού… ο κόσμος θεωρούσε ότι ο Θεός δεν ευλογεί κάποιους ανθρώπους με την γέννηση παιδιών, και τους απέφευγαν σαν να μην είχαν την χάρη του Θεού. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, μόνο ο Θεός γνωρίζει την αξία του κάθε ανθρώπου και δεν πρέπει να τον κρίνουμε καθόλου από κάποια γεγονότα που βλέπουμε…
Τα χρόνια περνούσαν… πέρασαν δέκα, είκοσι χρόνια και το γέλιο και η φωνή ενός μωρού δεν είχε ακουστεί ακόμα στο σπιτικό τους… Προσεύχονταν οι ευλογημένοι άνθρωποι, ο Ιωακείμ και η Άννα με ταπείνωση και με πολλή πίστη στο Θεό και ζητούσαν αυτό που επιθυμούσαν… δεν απελπίζονταν, παρ’ όλο που τα χρόνια περνούσαν …και να που πέρασαν σαράντα χρόνια με την προσμονή!
-Σαράντα χρόνια και ακόμα περίμεναν;… πόση πίστη είχαν αυτοί οι άνθρωποι; Θαύμασε η Μαρία.
-Ναι, κορίτσι μου. Σαράντα χρόνια! Η πίστη τους στάθηκε πιο δυνατή απ’ το χρόνο και η ελπίδα στο Θεό δεν έσβησε… Ας τους χάριζε Εκείνος ένα παιδάκι, να το σφίξουν στην αγκαλιά τους, να γεμίσει το σπιτικό τους με την γλυκιά παρουσία ενός μωρού… και εκείνοι θα Του το αφιέρωναν πάλι σε Εκείνον…
Τα χρόνια πέρασαν… τα μαλλιά τους άσπρισαν, Άννα έγινε ήδη εξήντα ετών και ο Ιωακείμ εβδομήντα …και ακόμα περίμεναν…
-Πώς γίνεται μια γιαγιά σε τέτοια ηλικία να γεννήσει μωράκι; Ρώτησε απορημένος ο Γιώργος. Εγώ δεν ξέρω καμιά γιαγιά να έχει γεννήσει, οι γιαγιάδες μόνο φροντίζουν τα εγγονάκια τους, δεν τα γεννούν οι ίδιες…
-Να, Γιώργο μου, αυτό είναι το «φυσικό». Όμως εκείνοι οι άνθρωποι, με την απέραντη πίστη και υπομονή, περίμεναν ακόμα το θαύμα… ξέρανε ότι ο Θεός μπορεί να νικήσει τους νόμους της φύσης και να του χαρίσει ένα παιδάκι, ακόμα και στα βαθιά γεράματα… γιατί Εκείνος είναι ο Δημιουργός και Εκείνος χαρίζει την ζωή …
Κάποτε συνέβη ένα γεγονός που πολύ τους λύπησε: στην εορτή της Σκηνοπηγίας, ο Ιωακείμ πήγε να προσφέρει πλούσια δώρα στον Ναό του Σολομώντα και περίμενε πρώτους στην σειρά των προσκυνητών. Ο Αρχιερέας όμως του είπε: «Εσύ πρέπει να έρθεις μετά απ’ όλους, τελευταίος στην σειρά, γιατί εσύ δεν έκανες παιδιά».
Γύρισε, ακόμα πιο πονεμένος, ο Ιωακείμ στο σπίτι του και είπε στην καλή σύζυγό του, την Άννα:
«Βαρύς ο πόνος της ατεκνίας… Πρέπει να επιμείνουμε στην προσευχή και στη νηστεία, μήπως μας εισακούσει ο Θεός. Εσύ θα μείνεις εδώ στο σπίτι και θα κάνεις τον αγώνα σου. Και εγώ θα ανέβω στο βουνό και εκεί θα αγωνιστώ… Και αν ο Κύριος μας χαρίσει ένα παιδάκι, δικό Του θα είναι και πάλι σε Εκείνον θα το προσφέρουμε!»
Αναχώρησε ο Ιωακείμ για το βουνό… και η Άννα προσευχόταν και έλεγε:
«Κύριε! Και η γη γεννάει καρπούς! Και τα πουλάκια και τα θηρία ακόμα, γεννούν… Εγώ με τι μοιάζω και δεν έχω αποκτήσει ακόμα ένα παιδάκι;…»
Το Θαύμα
Πέρασαν σαράντα μέρες έντονης νηστείας και προσευχής, πολλών γονυκλισιών, έντονου αγώνα…
Και ο αγαθότατος Θεός, βλέποντας από τον ουρανό τα γεροντάκια αυτά να έχουν: αγαθότητα μικρού παιδιού, πίστη ακλόνητη, προσευχή με κόπο και πόνο… συγκινήθηκε. Και άκουσε το υπέρλογο αίτημά τους! Έστειλε αγγέλους να τους αναγγείλουν το χαρμόσυνο γεγονός. Ένας άγγελος επισκέφτηκε στο βουνό τον Ιωακείμ και του είπε:
«Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου. Γύρνα στο σπίτι σου, κοντά στην καλή γυναίκα σου, την Άννα».
Άλλος άγγελος πέταξε μέχρι το σπίτι τους και μήνυσε στην Άννα:
«Χαίρε! Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου. Και θα γεννήσεις παιδί που θα δοξασθεί σε όλη τη γη. Σε λίγο θα έρθει ο άνδρας σου, ο Ιωακείμ».
Ο Ιωακείμ «έβγαλε φτερά» και έτρεξε στο σπίτι του. Η Άννα τον περίμενε ήδη με πολλή χαρά και συγκίνηση στην πόρτα… έπεσε στην αγκαλιά του…» Ο Θεός μας ευλόγησε» του είπε.» Δόξα Σοι ο Θεός!»… Και στην κοιλιά της Άννας έγινε η «σύλληψη « του βρέφους. Η Άννα, μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας, ήταν έγκυος! Τι χαρά, τι αγαλλίαση!
-Φαντάζομαι πόσο θα χάρηκαν! Φώναξε ενθουσιασμένη η Αννούλα. Όπως χαρήκαμε και εμείς όταν μάθαμε πως η μαμά θα γεννήσει και άλλο μωρό!
Όλοι χαμογέλασαν με την απλοϊκή σκέψη της της Άννας, που είναι και η μικρότερη ανάμεσα στα αδελφάκια.
-Ναι, Αννούλα μου, χάρηκαν πάρα πολύ! Και έφυγε όλος ο πόνος και ο καημός των σαράντα χρόνων της ατεκνίας τους…
Αυτό ακριβώς το γεγονός γιορτάζουμε αύριο , παιδιά μου, ολοκλήρωσε την διήγηση η γιαγιά. Το γεγονός αυτό, επειδή έφερε γλυκύτατο καρπό, την μικρή Μαριάμ, που θα γινόταν Μητέρα του Σωτήρα του κόσμου, του Χριστού, η Εκκλησία μας το έκανε γιορτή.
Τα άτεκνα ζευγάρια με πολλή πίστη προστρέχουν στην αγία Άννα, αποκτούν παιδάκι! Γιατί οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι προστάτες των άτεκνων ζευγαριών.
-Αν κατάλαβα καλά, γιαγιά, είναι και οι παππούδες του μικρού Χριστού; Ρώτησε ο Γιώργος.
-Ακριβώς, Γιώργο μου! Είναι οι παππούδες του Χριστού μας! Οι γονείς της Μητέρας Του… Ξέρετε βέβαια ότι ο Χριστός μας δεν είχε επίγειο Πατέρα, αλλά Ουράνιο, τον Θεό Πατέρα .Όλα αυτά θα τα πούμε καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και θα γιορτάσουμε την Γέννησή Του.
-Πόσο όμορφα πράγματα μάθαμε σήμερα! Σε ευχαριστούμε πολύ , γιαγιά! είπε η Μαρία.
-Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε η διήγηση και πήρατε τα μηνύματα αυτής της ιστορίας.
Οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα, οι Προπάτορες του Χριστού, να σας προστατεύουν και εσάς ως παππούδες σας!
Heilige Anna, die Mutter der Gottesmutterund Großmutter Christi!
(Erzählung für Kinder)
Die kleine Anna ist sehr glücklich: Morgen ist ihr Namenstag! Sie hat diesen Tag so lange und mit großer Vorfreude erwartet! Auch ihre Großmutter Anna ist zu Besuch gekommen, damit sie alle zusammen feiern können. Die Großmutter wohnt weit weg, im Dorf, und sie sehen sie nicht oft. Wenn sie jedoch zu Besuch kommt, ist es ein großes Fest für die Enkelkinder!
Am Abend zuvor stellte die Großmutter ein Bild in die Ikonenecke des Hauses. Es zeigt zwei Heilige, eine Frau und einen Mann, die liebevoll ein kleines Mädchen halten. Die kleine Anna schaut es sich an und fragt sich: „Wer mögen diese Heiligen sein? Und wer ist das Mädchen mit dem langen Kleid und dem Kopftuch? Ich werde die Großmutter fragen, sie wird es bestimmt wissen, denn sie liest viele Bücher.“
Schnell läuft sie in die Küche, um ihre liebe Großmutter zu treffen, die bereits Brot für die Kirche gebacken hat und nun die Süßigkeiten für das Fest vorbereitet. „Großmutter, ich möchte dich etwas fragen“, ruft sie aufgeregt, als sie näher kommt. „Was immer du möchtest, mein liebes Kind!“ „Wer sind die Heiligen auf dem Bild, das du in die Ikonenecke gestellt hast? Ich habe dieses Bild noch nie zuvor gesehen.“ „Meine liebe Anna, ich werde es dir sofort erklären: In der Mitte des Bildes sehen wir die Gottesmutter Maria als kleines Mädchen, und rechts und links von ihr ihre Eltern, die heiligen Joachim und Anna, die sie liebevoll an der Hand halten. Siehst du, wie die Gottesmutter auf einem kleinen Stamm steht, wie ein Blumenstängel?… Wie eine Blume, ein ‚Spross aus der Wurzel Isais‘, des Vorfahren, spross die kleine Maria, die bestimmt war, die Mutter Gottes zu werden.“ „Ach, wie schön! Die Gottesmutter ist wie ein kleines Blümchen geboren worden!“, sagt die kleine Anna. „Und wie sehr müssen ihre Eltern sie geliebt und umsorgt haben!“ „Und weißt du, wie viele Jahre diese gesegneten Menschen auf ein Kind gewartet haben?… Ganze vierzig Jahre!“ „Ich bin fast fertig mit dem Kuchen, und dann werde ich dir die ganze Geschichte erzählen, mein Kind.“
Kurze Zeit später kam die Großmutter ins Wohnzimmer und rief ihre Enkelkinder zu sich. Mit großer Freude setzten sie sich um sie herum, nahe dem Kamin. Sie saßen auf dem Teppich und warteten gespannt. Die liebe Großmutter hatte immer eine schöne Geschichte zu erzählen! „Heute werde ich euch erzählen, warum wir den morgigen großen Tag feiern“, begann die Großmutter. „Welches gesegnete Ereignis wir feiern. Und wir beginnen mit den Eltern der Gottesmutter. Weiß eines der Kinder, wer sie waren?“ „Joachim und Anna!“, antwortete sofort die älteste Enkelin, Maria. „Bravo, mein liebes Kind! Diese beiden gesegneten Menschen stammten aus der Familie von König David, sie hatten königliches Blut. Der dreißigjährige Joachim heiratete die zwanzigjährige Anna, und das frisch verheiratete Paar ließ sich in Jerusalem nieder. Wie jedes junge Paar warteten auch sie sehnsüchtig auf die Geburt eines Kindes, das ihr Glück vervollständigen würde. Doch dieses Kind ließ auf sich warten, obwohl sie es so sehr ersehnten. Damals galt Kinderlosigkeit als Schande, und kinderlose Menschen wurden überall verachtet… Die Menschen dachten, dass Gott diejenigen nicht segnet, die keine Kinder bekommen, und mieden sie, als hätten sie nicht Gottes Gnade. Doch das ist natürlich nicht wahr, nur Gott kennt den Wert eines jeden Menschen, und wir dürfen ihn nicht nach äußeren Dingen beurteilen. Die Jahre vergingen… zehn, zwanzig Jahre, und noch immer war kein Lachen und keine Stimme eines Babys in ihrem Haus zu hören… Doch Joachim und Anna beteten mit Demut und großem Vertrauen zu Gott und baten um das, was sie sich wünschten… Sie verzweifelten nicht, obwohl die Jahre vergingen… und so vergingen vierzig Jahre voller Hoffnung!
„Vierzig Jahre und sie warteten immer noch?… Wie stark muss ihr Glaube gewesen sein!“, staunte Maria. „Ja, mein Kind. Vierzig Jahre! Ihr Glaube war stärker als die Zeit, und ihre Hoffnung auf Gott erlosch nicht… Wenn Gott ihnen ein Kind schenkte, würden sie es ihm wieder weihen… Die Jahre vergingen… ihre Haare wurden weiß, Anna war bereits sechzig Jahre alt und Joachim siebzig… und noch immer warteten sie… „Wie kann eine Großmutter in diesem Alter ein Baby bekommen?“, fragte Georg neugierig. „Ich kenne keine Großmutter, die ein Baby bekommen hat. Großmütter kümmern sich nur um ihre Enkel, sie bekommen sie nicht selbst…“ „Nun, mein lieber Georg, das ist das ‚Natürliche‘. Aber diese Menschen, mit ihrem unendlichen Glauben und Geduld, warteten immer noch auf das Wunder… Sie wussten, dass Gott die Gesetze der Natur überwinden kann und ihnen ein Kind schenken könnte, selbst im hohen Alter… Denn er ist der Schöpfer und derjenige, der das Leben schenkt… Eines Tages geschah etwas, das sie sehr betrübte: Am Fest der Laubhütten ging Joachim, um reichlich Geschenke im Tempel Salomos zu opfern und wartete als Erster in der Reihe der Pilger. Doch der Hohepriester sagte zu ihm: ‚Du solltest als Letzter in der Reihe kommen, weil du keine Kinder hast.‘ Traurig kehrte Joachim nach Hause zurück und sagte zu seiner guten Frau Anna: ‚Der Schmerz der Kinderlosigkeit ist schwer… Wir müssen im Gebet und Fasten verharren, damit Gott uns vielleicht erhört. Du wirst hier zu Hause bleiben und deinen Kampf führen. Und ich werde auf den Berg gehen und dort kämpfen… Und wenn der Herr uns ein Kind schenkt, wird es wieder sein und wir werden es ihm weihen!‘
Joachim zog auf den Berg… und Anna betete und sprach: ‚Herr! Auch die Erde bringt Früchte hervor! Und die Vögel und selbst die wilden Tiere bringen Nachkommen zur Welt… Warum bin ich die Einzige, die kein Kind hat?…‘
Das Wunder Vierzig Tage des intensiven Fastens und Betens vergingen, viele Kniebeugen, ein intensiver Kampf… Und der gütige Gott, der diese beiden alten Menschen vom Himmel aus sah: die Güte eines kleinen Kindes, den unerschütterlichen Glauben, das Gebet mit Mühe und Schmerz… Er war gerührt. Und er erhörte ihre unerhörte Bitte! Er schickte Engel, um ihnen die freudige Nachricht zu überbringen. Ein Engel erschien Joachim auf dem Berg und sagte zu ihm: ‚Gott hat dein Gebet erhört. Kehre nach Hause zurück, zu deiner guten Frau Anna.‘ Ein anderer Engel flog zu ihrem Haus und verkündete Anna: ‚Freue dich! Der Herr hat dein Gebet erhört. Und du wirst ein Kind gebären, das auf der ganzen Erde verherrlicht wird. Dein Mann Joachim wird bald zu dir kommen.‘ Joachim „bekam Flügel“ und lief nach Hause. Anna erwartete ihn bereits mit großer Freude und Aufregung an der Tür… Sie fiel ihm in die Arme… ‚Gott hat uns gesegnet‘, sagte sie zu ihm. ‚Ehre sei Gott!‘… Und in Annas Bauch fand die ‚Empfängnis‘ des Kindes statt. Nach vierzig Jahren der Kinderlosigkeit war Anna schwanger! Was für eine Freude, was für ein Glück! „Ich stelle mir vor, wie sehr sie sich gefreut haben!“, rief die kleine Anna begeistert aus. „So wie wir uns gefreut haben, als wir erfuhren, dass Mama ein weiteres Baby bekommen wird!“ Alle lächelten über Annas einfache Bemerkung, die die jüngste unter den Geschwistern ist. „Ja, mein liebes Kind, sie haben sich sehr gefreut! Und der ganze Schmerz und das Leid der vierzig Jahre der Kinderlosigkeit waren verschwunden… Genau dieses Ereignis feiern wir morgen, meine Kinder“, schloss die Großmutter die Erzählung. „Dieses Ereignis, das eine süße Frucht hervorbrachte, die kleine Maria, die zur Mutter des Retters der Welt, Christus, werden sollte, hat unsere Kirche zu einem Fest gemacht. Kinderlose Paare wenden sich mit großem Vertrauen an die heilige Anna und bekommen ein Kind! Denn die heiligen Joachim und Anna sind die Schutzpatrone kinderloser Paare.“
„Wenn ich es richtig verstanden habe, Großmutter, sind sie auch die Großeltern des kleinen Jesus?“, fragte Georg. „Genau, mein lieber Georg! Sie sind die Großeltern unseres Herrn Jesus Christus! Die Eltern seiner Mutter… Ihr wisst natürlich, dass unser Herr keinen irdischen Vater hatte, sondern einen himmlischen, Gott den Vater. All das werden wir besprechen, wenn Weihnachten näher rückt und wir seine Geburt feiern. „Was für schöne Dinge wir heute gelernt haben! Vielen Dank, Großmutter!“, sagte Maria. „Ich freue mich sehr, dass euch die Erzählung gefallen hat und ihr die Botschaft dieser Geschichte verstanden habt.
Die heiligen Joachim und Anna, die Vorfahren Christi, mögen auch Sie als Großeltern beschützen!“
Αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας και γιαγιά του Χριστού! (διήγηση για παιδιά) – Αντέχουμε… (wordpress.com)
