ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ 2

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ   Ν Ο Υ Θ Ε Σ Ι Ε Σ

Ένας Χριστιανός από την Κίνα εξήγησε τη διαφορά μεταξύ Χριστού, Κομφούκιου και Βούδα ως εξής:

” Ήμουν στον πάτο ενός βαθύ, βρώμικου λάκκου και φώναξα για βοήθεια. Ένας γέρος γκριζομάλλης πλησίασε στην άκρη ενός λάκκου και με κοίταξε προσεκτικά. Στο τιμημένο πρόσωπό του υπήρχε μια σφραγίδα του κόσμου και ένα ατίθασο πνεύμα.

Γιε μου, αυτό είναι ένα απαίσιο μέρος.

– Ναι, έπεσα εδώ. Βοήθησέ με να ξεφύγω από αυτό.

– Γιε μου, είμαι ο Κομφούκιος. Αν είχατε διαβάσει τα βιβλία μου και ακολουθούσατε όλα όσα είναι γραμμένα σε αυτά, δεν θα είχατε βρεθεί ποτέ σε αυτόν τον λάκκο

– Ναι Δάσκαλε. Αλλά δεν μπορείς να με βοηθήσεις;

Αλλά ο δάσκαλος έφυγε. Πρόσφατα είδα έναν άλλον άντρα να σκύβει πάνω από τον λάκκο. Αυτός ο τύπος είχε τα χέρια του κλειστά μπροστά του και τα μάτια του κλειστά. Αυτός ήταν ο Βούδας. Είναι σαν να κοιτούσε κάπου μακριά.

– Γιε μου, απλά κλείσε τα μάτια σου, κλείσε τα χέρια σου και ξέχνα τον εαυτό σου. Μπείτε σε τέλεια ξεκούραση. Μην σκέφτεσαι τίποτα που μπορεί να σε ενοχλήσει. Ηρέμησε, παιδί μου, και τότε θα είσαι στην ίδια απολαυστική γαλήνη όπως εγώ.

– Ναι δάσκαλε θα το κάνω όταν βγω από εδώ. Βοηθήστε με!

Αλλά ο Βούδας έφυγε. Άρχισα να βυθίζομαι σε όλο και πιο βαθιά απελπισία, αλλά ξαφνικά είδα έναν άλλον Άνθρωπο. Δεν έμοιαζε με αυτούς τους δύο. Ήταν απλός, όπως όλοι οι άνθρωποι, στο πρόσωπό Του υπήρχαν σημάδια ταλαιπωρίας και φώναξα:

– Πατέρα, βοήθησέ με!

– Παιδί μου, είπε, τι έγινε;

Δεν μπόρεσα να Του απαντήσω γιατί ήταν ήδη δίπλα μου στο χώμα. Με αγκάλιασε και με βοήθησε να βγω, μου έδωσε φαγητό και ηρεμία. Δεν με προσέβαλε, απλά είπε:

– Μην το κάνεις άλλο αυτό. Θα πάμε μαζί.

Και από τότε πορεύομαι με τον Χριστό. Αυτό θα κάνει ο Χριστός για σένα. Θα σου έρθει όπου κι αν είσαι. Ο Ιησούς θα γίνει η ελπίδα σου και θα περπατάς μαζί Του μέχρι να φανερωθεί μπροστά σου το φως της επερχόμενης ανάστασης.”

ΟΣΑ ΚΑΚΑ ...

  Όσα κακά δεν έκανα, δεν τα έκανα γιατί τ' απέφυγα θεληματικά ή γιατί ελεύθερα δεν τα θέλησα, αλλά γιατί δεν μπόρεσα. Πόσο λοιπόν εγώ κρίνομαι δίκαια χειρότερος από τους δαίμονες! Αυτοί είναι αθάνατοι και δεν αρρωσταίνουν και δεν έχουν ανάγκες της ζωής, κι όμως κλίνει προς ένα μόνο είδος αμαρτίας ο καθένας. Ενώ εγώ, που οι μέρες μου δεν είναι μόνο λίγες, αλλά όπως ανέφερα είναι γεμάτες από νόσο και ασθένεια και ταλαιπωρία, και όμως τρέχω με προθυμία σε κάθε αμαρτία, πρόθυμος, αλοίμονο, να την εκτελέσω.

Είμαι λοιπόν πραγματικά πολύ χειρότερος και από τους δαίμονες.

Κάλλιστος Αγγελικούδης (Άγιος)

 

Τρεις Αγίες, που αξίζει να τις γνωρίσεις, και να τις πιάσεις φίλες σου καλές…

Η πρώτη είναι η Αγία Απόσταση.

Σημαίνει να έχεις διάκριση. Να μην τον πνίγεις τον άλλον με την παρουσία σου. Καμιά φορά ξέρεις, το να πάρεις απόσταση από κάποιον, είναι η μόνη λύση για να μην χαλάσει η σχέση.

 

Η δεύτερη είναι η Αγία Υπομονή.

Μεγάλη Αγία. Ανθρώπους να δεις που έχει βάλει αυτή η Αγία στον Παράδεισο. Αν την κάνεις φίλη, να το ξέρεις, θα σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις όλες τις δυσκολίες της ζωής. Όσο μεγάλες ή τρομαχτικές και αν μοιάζουν.

 

Και η τρίτη είναι η Αγία Σιωπή.

Δύσκολα την πιάνεις φίλη. Ακόμα πιο δύσκολα την κρατάς. Είναι τέχνη να ξέρεις να μιλάς. Είναι όμως τέχνη μεγαλύτερη να μπορείς να σιωπήσεις.

Να μην πληγώσεις. Να μην απελπίσεις. Να μην προδώσεις. Να μην περηφανευτείς.

Αυτά που βγαίνουν από το στόμα, αυτά είναι που μας κάνουν ακάθαρτους…

Απόσταση, Υπομονή και Σιωπή

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη Χάρη. Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ’ τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

 

ΤΑ ΚΕΡΑΣΜΑΤΑ

Κάποια φορά, που ο Πατερούλης [ο χαρισματούχος Γέροντας, π. Ευμένιος Σαριδάκης] είχε μοιράσει όλα τα κεράσματα που είχε και δεν απέμενε τίποτε για να προσφέρη στον επόμενο επισκέπτη, μία κυρία τον παρατήρησε με κάποια αυθάδεια:

– Τώρα, που μοίρασες ό,τι είχες για κέρασμα, έτσι και έρθει ένας άνθρωπος, τι θα τον δώσεις;

Ο Πατερούλης δεν της απάντησε, απλώς χαμογέλασε.

Εκείνη την στιγμή, χτυπάει την πόρτα ένας νεαρός και ρωτά:

– Γέροντα, μπορώ να μπω;

Ο Γέροντας απαντά:

– Να ‘ναι ευλογημένο, έλα, έλα μέσα.

– Μισό λεπτό, απαντά ο νεαρός.

Και σε λίγο ξανάρχεται, φέρνοντας ένα τεράστιο κουτί, που έπιασε όλο το τραπέζι του Πατερούλη.

– Τα στέλνει ο τάδε, του λέει.

Πήρε την ευχή του το παλληκάρι και έφυγε.

Άρχισε τότε η κυρία να του λέει:

– Μμ., να δω τι θα τα κάνης τώρα τόσα κεράσματα.

Ο Πατερούλης δεν της απάντησε και πάλι. Απλώς χαμογέλασε. Σε λίγη ώρα ξανακτυπά η πόρτα και εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός λέγοντας:

– Πάτερ, είναι ευλογημένο;

– Πέρασε, πέρασε, του απαντά.

– Ένα λεπτό, γιατί έχουμε έρθει με ένα πούλμαν να πάρουμε την ευχή σας, γιατί ξεκινάμε εξετάσεις, του λέει ο νεαρός.

Να ‘ναι ευλογημένο, να ‘ναι ευλογημένο, απαντά ο Πατερούλης!

Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, “Πατήρ Ευμένιος, ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός”

 

Γέροντα, άνθρωποι πού αρχίζουν να έχουν την καλή ανησυχία, τί βιβλία να διαβάσουν, για να βοηθηθούν;

– Να διαβάσουν πρώτα το Ευαγγέλιο, για να µάθουν τί θα πει Χριστός. Να συγκλονισθούν λίγο, και ύστερα να διαβάσουν την Παλαιά ∆ιαθήκη. Ξέρεις τί κόπος είναι, όταν δεν έχουν διαβάσει τίποτε και σου ζητούν βοήθεια; Σαν να πηγαίνει ένα παιδί τού ∆ηµοτικού Σχολείου σέ καθηγητή Πανεπιστηµίου καί να τού λέει: «Βοήθησε µε». Τί να του πει ο καθηγητής; «Ένα και ένα ίσον δύο»; Άλλοι πάλι δεν έχουν την καλή ανησυχία - έρχονται και λένε: «∆εν έχω κανένα πρόβληµα, µια χαρά είµαι, Πάτερ, απλώς πέρασα να σε δω». Ποτέ ο άνθρωπος δεν µπορεί να πη ότι δεν έχει τίποτε. Κάτι θα έχει. Ο αγώνας για πνευµατική ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Ή µερικοί µου λένε: «Να µας πεις πνευµατικά». Σαν να πάνε στον µπακάλη και του λένε: «∆ώσ’ µας ψώνια». Τα χάνει και ο µπακάλης. ∆εν έχουν κάτι το συγκεκριµένο να ζητήσουν και να πουν «µου χρειάζεται τόση ζάχαρη, τόσο ρύζι κ.λπ.», άλλα λένε «δώσ’ µας ψώνια». Ή σαν να πάνε στον φαρµακοποιό και του λένε «δώσ’ µας φάρµακα!», χωρίς να του πούνε προηγουµένως από τί πάσχουν ή αν πήγαν στον γιατρό και τί τους είπε ο γιατρός. Άντε τώρα να βρεις άκρη!

Βλέπεις, εκείνος πού έχει πνευµατική ανησυχία, βρίσκει τί του λείπει, το ζητάει και ωφελείται.

Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να µην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρµόσω. ∆εν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα µου. Υπήρχε µέσα µου ή καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα νά µάθω πώς είναι.

Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τόν εαυτό µου µέ αυτά πού διάβαζα. «Που βρίσκοµαι; Τί κάνω;».

Κάθιζα τον εαυτό µου στο σκαµνί. ∆εν τα περνούσα αυτά πού διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΙΤΟΥ

 

ΚΑΘΕ ΑΡΕΤΗ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ

Κάθε αρετή οικοδομείται με τη ψυχή και το σώμα. Και κτίσματα του Θεού είναι και η ψυχή και το σώμα, με τα οποία η αρετή όπως είπα παίρνει ύπαρξη. Πώς τότε δεν είμαστε ολότελα μανιακοί όταν καυχιόμαστε για τα στολίδια της ψυχής και του σώματος που δεν είναι δικά μας και κενοδοξούμε και στηριζόμαστε πάνω στην υπερηφάνεια που είναι σαν καλαμένιο ραβδί, και το Θεό που υπερέχει απείρως κατά το μέγεθος από εμάς τον διεγείρομε εναντίον μας, πράγμα που είναι πάρα πολύ φρικτό, με την υπερβολική μας ανομία και ανοησία; Γιατί ο Κύριος αντιτίθεται στους υπερήφανους. Αντί να μιμούμαστε τον Κύριο με ταπείνωση, πιάνομε φιλία με τον δαίμονα, τον εχθρό του Κυρίου, από φρόνημα κενόδοξο και υπερήφανο. Γι' αυτό έλεγε ο Απόστολος:

"Τι έχεις που δεν το έλαβες; Μήπως εσύ έπλασες τον εαυτό σου; Και αν το σώμα και την ψυχή, από τα οποία και στα οποία και με τα οποία οικοδομείται κάθε αρετή, τα έλαβες από το Θεό, γιατί καυχιέσαι σαν να μην τα έλαβες;". Ο Κύριος είναι που σου τα δωρίζει.

 Ησύχιος ο Πρεσβύτερος (Άγιος)

 

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Ο βίος του ανθρώπου είναι μαρτύριον, καθ’ ην στιγμήν εξεπέσαμεν εκ της αληθινής ευτυχίας, τώρα τρυγούμεν τον καρπόν της παρακοής, «ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι η γη» ( Γεν. 3,18 ) και η γη της καρδίας.

Πως θα γνωρίσωμεν ότι είμεθα εξόριστοι, ει μη εκ των θλίψεων και των βασάνων;

Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχη και κάτι που να τον θλίβη. Θλίβονται και οι ευσεβείς χριστιανοί, μα έχουν εις το βάθος της ψυχής των και την ελπίδα ότι μίαν ημέραν αι θλίψεις αι πολλαί θα τους προξενήσουν και την μακαρίαν ανάπαυσιν. Χωρίς θλίψεις και βάσανα ας μη περιμένη κανείς ανάπαυσιν εις την πέραν του τάφου ζωήν, η ζωή εκείνη είναι των κοπιασάντων και των πεφορτισμένων το βάρος της παρούσης ζωής. Ένας όσιος Πατήρ ήτο πάντοτε φιλάσθενος και όταν ετύγχανε να υγιαίνη και να παρατείνεται η υγεία, έλεγεν εις τον Θεόν: «διατί, Θεέ μου, με εγκατέλειψες και ζω με ευτυχίαν;

Δεν είμαι άξιος της αγάπης Σου, να πάσχω μικρόν δια την αγάπην Σου;».

Βέβαια είχαν οι άγιοι και πολλήν χάριν και δύναμιν ψυχής και έχαιρον θλιβόμενοι, αλλά ημείς, πρώτος εγώ, υποφέρομεν, ενίοτε σπάζει και η υπομονή, αλλά ας έχη δόξαν ο Θεός, που μας φωτίζει και μετανοούμεν και διορθωνόμεθα. «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής» ( Ματθ. 26,41 )"

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

 

Γέροντα δεν έχω μεγάλη πίστη και νιώθω αδύναμη τι να κάνω;

– Ξέρεις τι να κάνης; Να κρεμασθής από τον Θεό, όπως κρεμιέται το παιδάκι από τον λαιμό του πατέρα του, και να Τον σφίξης έτσι που να μην μπορή να σε απομακρύνη από κοντά Του. Τότε θα νιώσης σιγουριά και δύναμη.

– Νιώθω, Γέροντα, την ανάγκη να ακουμπήσω στον Θεό, αλλά δυσκολεύομαι.

– Να σηκώνης τα χέρια σου ψηλά· έτσι σιγά‐σιγά θα μεγαλώσουν και θα πιασθής από τον Θεό.

– Γέροντα, όταν δεν έχω πολύ χρόνο και βιάζωμαι στην προσευχή, μήπως κλέβω τον χρόνο που πρέπει να δώσω στον Χριστό;

– Ο Χριστός έχει πολλά· όσα και να κλέψης, δεν έχει ανάγκη· εσύ όμως δεν βοηθιέσαι. Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από την προσευχή μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη από την βοήθειά Του.

Προσευχόμαστε, γιατί έτσι επικοινωνούμε με τον Θεό που μας δημιούργησε. Αν δεν το κάνουμε, θα πέσουμε στα χέρια του διαβόλου, και τότε αλλοίμονό μας!

ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΙΤΟΥ.

 

 

Τώρα είναι δικό μου παράσημο!

Μια φορά περπατούσε ένας αγιορείτης πνευματικός στη Θεσσαλονίκη και κάποιος νεαρός τον έφτυσε σκοπίμως. Ο πνευματικός γύρισε και του είπε:

-Σ’ ευχαριστώ, παιδί μου, γι’ αυτό που έκανες, μου αξίζει, γιατί είμαι αμαρτωλός.

Τώρα όσον αφορά Αυτόν που εκπροσωπώ, κανόνισε μαζί Του.

Ο νεαρός αυτός συναισθάνθηκε αυτό που έκανε και είπε:

- Πάτερ, με συγχωρείτε! Μισό λεπτό να το σκουπίσω από το ράσο σας.

- Όχι, παιδί μου, όσο ήταν στο στόμα σου, σου ανήκε. Τώρα είναι δικό μου παράσημο!

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης

 

ο Ηρακλής βάδισε το μονοπάτι της Αρετής

  Ο Ηρακλής, νέος άνδρας ακόμη, πριν λάβει δράση μέσα από τους δώδεκα άθλους του, έχοντας ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του, βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι στον Κιθαιρώνα. Ξαφνικά παρουσιάστηκαν μπροστά του δύο γυναίκες, όμορφες, σαγηνευτικές, επιβλητικές σαν ολύμπιες Θεές (έτσι τουλάχιστον αναφέρει μια ανάγνωση του μύθου). Ο ημίθεος Ηρακλής έκπληκτος και σαστισμένος τις ρώτησε ποιές είναι και τί ζητούν από αυτόν.

Η πρώτη που μίλησε του συστήθηκε ως Τύχη ή Ευδαιμονία (=ευτυχία) για τους φίλους της, πολλοί όμως εχθροί της έλεγαν πως το πραγματικό της όνομα ήταν Κακία. Η Κακία ήταν πολύ εντυπωσιακή γυναίκα, περιποιημένη, αρωματισμένη, με λάγνο βλέμμα και με ολικά προκλητική εικόνα και συμπεριφορά. Επρόκειτο άλλωστε για γυναίκα εκ πάγλου καλλονής.

Η άλλη γυναίκα ήταν η Αρετή, φιγούρα λιτή, χωρίς εξωραϊσμένο περίβλημα, σεμνή με φυσική ομορφιά, απαράμιλλης γυναικείας χάρης και γαλήνιας σαγήνης, ουδόλως υποδεέστερη της Κακίας. Η Κακία λοιπόν, θέτει τον Ηρακλή προ του διλήμματος εκλογής μιας εκ των δύο γυναικών καθώς και του δρόμου που η καθεμία του υπεδείκνυε να πάρει, στεκόμενος αυτός στο σταυροδρόμι. Η Κακία του υποσχέθηκε ένα ίσιο, εύκολο, γεμάτο όμορφα τοπία, απολαύσεις, χαρές και ξεγνοιασιά μονοπάτι. Ο Ηρακλής μαγεμένος ετοιμάζεται να ακολουθήσει το μονοπάτι της επαγγελίας της Κακίας.

Τότε η αυστηρή και στεντόρια φωνή της Αρετής ακούστηκε φωνάζοντας το όνομα του Ηρακλή, δείχνοντάς του το δικό της μονοπάτι. Ήταν κακοτράχαλο, δύσβατο, κάπου έρημο, κρύο και σκοτεινό, γεμάτο με δυσκολίες μα και πνευματικές, σωματικές, ηθικές προκλήσεις και τολμήματα. Ο Ηρακλής, μετανοιωμένος για την προτέρα παρορμητική και απονενοημένη εκλογή του, ανακοίνωσε στην Αρετή ότι θα την ακολουθήσει. Οι δύο γυναίκες χάθηκαν και ο Ηρακλής βάδισε το μονοπάτι της Αρετής, σφραγίζοντας έτσι την υστεροφημία και την αθανασία του.

Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς την υψηλότερη απ’ όλες τις αρετές και να της δώσει το πρωτείο και το βραβείο, όπως ακριβώς δεν είναι εύκολο να βρει μέσα σ’ ένα ολάνθιστο και μοσχοβόλο λιβάδι το

πιο ωραίο κι ευωδιαστό λουλούδι, καθώς πότε το ένα και πότε το άλλο του τραβάει την προσοχή και τον προκαλεί να το κόψει πρώτο.[…]

Και αν ο Παύλος, που ακολουθεί κι αυτός το Χριστό, θεωρεί την αγάπη ως την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, ως τη σύνοψη του νόμου και των προφητών, το καλύτερο μέρος της θεωρώ πως είναι η ευσπλαχνία και η συμπάθεια στους συνανθρώπους.

Γιατί τίποτα άλλο δεν ευχαριστεί τόσο πολύ το Θεό και τίποτα άλλο δεν Του είναι τόσο αγαπητό όσο η ευσπλαχνία.

Αυτή, μαζί με την αλήθεια, πηγαίνει μπροστά Του και αυτή και αυτή πρέπει να Του προσφερθεί πριν από την Κρίση.

Μα και σε τίποτα άλλο δεν δίνεται ως ανταπόδοση από Εκείνον, που κρίνει με δικαιοσύνη και ζυγίζει με ακρίβεια την ευσπλαχνία, όσο στη φιλανθρωπία.

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου.

Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι’ αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.

Δεν έχει μικρότερη αξία, αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22, 1-4).

Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19, 17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός, από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15, 27α).

Αγίου Γρηγορίου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Θεολόγου.

 

ο Θεός είναι Αγάπη

Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος, που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει στην κόλαση.

Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν τον Χριστό.

Και ο τελευταίος Άγιός μας, ο Άγιος Πορφύριος, τι φώναζε σε όλους;

«Αγαπήστε τον Χριστό και μην σας νοιάζει τίποτα».

Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι. Δεν πάμε από φόβο. Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.

Φτιάχνει ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό.

Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.

Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι το πρόσωπο και την αγάπη Του.

Δεν φοβάμαι το Θεό. Όποιος φοβάται τον Θεό είναι άρρωστος. Γιατί; Διότι ο Θεός είναι Αγάπη! Φοβάμαι την Αγάπη; Ε, άρρωστος είμαι…

† ΠΑΥΛΟΥ Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης

 

https://www.facebook.com/grdorothy

 

Ολος ο αγώνας μας γίνεται για ένα…γράμμα, το ρο!

Κάπου στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής φορούσε ένα χιλιομπαλωμένο, σχεδόν κουρελιασμένο ζωστικό και στην διάρκεια της ολιγόλεπτης συζήτησης με την συντροφιά κάποιων νέων ανθρώπων πήρε ένα θραύσμα από κεραμίδι που βρισκόταν πεταμένο στο χώμα κι έγραψε πάνω σε μια πέτρα την λέξη «άγριος». Κατόπιν έσβησε το «ρ» κι απόμεινε το «άγιος». «Όλος ο αγώνας μας», είπε, «όσων ερχόμαστε στο Άγιον Όρος είναι να διώξουμε αυτό το ρο μεταμορφώνοντας βαθμιαία τον άγριο κοσμικό εαυτό μας σε Άγιο»!

 

 

 

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ