ΕΚΦΡΑΣΗ ΨΥΧΗΣ
Τελικά την θα μπορούσε ένας άνθρωπος να νοιώθει; Τι θα μπορούσε να κρύβει στα βάθη της ψυχής του; Πόσο δύσκολο θα ήταν να έβγαζε προς τα έξω τα συναισθήματα του;
Άραγε τι μπορεί να θέλει μία ψυχή;
Την αφορμή για το τίτλο της ενότητας αυτής την πήρα από μία ηλεκτρονική σελίδα και με την άδεια του δημιουργού της θα μεταφέρω τόσο τις προσωπικές μου σκέψεις όσο και τις σκέψεις των αναγνωστών της σελίδας «ΕΚΦΡΑΣΗ ΨΥΧΗΣ».
Σε κάποιες προσωπικές μου επιστολές θέλοντας να μεταφέρω τις ευχές μου τόσο για την έναρξη του νέου έους όσο και για τις ευχές μου για την γενέθλιο ημέρα του έγραφα τα εξής:
1. Σκεπτόμενος την έναρξη της νέας χρονιάς και θέλοντας να σου μεταφέρω την αισιοδοξία των ανθρώπων που . την βλέπεις να διαμορφώνετε στα πρόσωπα τους, προσπάθησα να βρω κάποια στιχάκια που να ταιριάζουν στην περίσταση. Κάτι που να εννοούν την έννοια της νέας χρονιάς
Σερφάροντας λοιπόν διάβασα το εξής:
«Πριν πληγώσεις μία καρδιά, σκέψου ότι μπορείς να είσαι και εσύ μέσα σ΄ αυτήν».
«Είναι δύσκολο να την φτάσεις και πολύ πιο δύσκολο να την πιάσεις. Και εκεί που κάθεσαι αμέριμνος τσουπ έρχεται μόνη της και κάθετε πάνω σου η ευτυχία που μοιάζει με μια πεταλούδα».
Πόσο νόημα έχουν τα παραπάνω στιχάκια; Κανείς μας όμως δεν την αντιλαμβάνεται και ούτε καν ενδιαφέρετε για αυτήν την αγάπη για αυτή την ευτυχία. Η μετάφραση της αληθινής αγάπης και ευτυχίας είναι μόνο για λίγες ώρες ή ακόμη για λίγες ημέρες. Και ξέρετε γιατί; Γιατί απλά χάσαμε ως άνθρωποι την πυξίδα μας. Χάσαμε τα νοήματα της ζωής μας
Καθώς ξεφυλλίζω τις διαδικτυακές σελίδες διάβασα πως: «Ο χρόνος και η μοίρα δεν στέκονται ποτέ ακίνητα…».
Ενώ αλλού λέει πως: «τους μεγαλύτερους στόχους τους βάζει η ψυχή, και τα μεγαλύτερα όνειρα τα δημιουργεί το μυαλό μας και τις πιο θερμές ευχές τις στέλνει η καρδιά.».
Και τέλος διάβασα πως: «κάθε μέρα έχει το δικό της θαύμα και την δική της ελπίδα, έχει την δική της γεύση και το δικό της χρώμα που εσύ της δίνεις και υπάρχουν μέρες που νοιώθεις σαν να γεύεσαι λιγάκι από Παράδεισο ».
Πράγματι η έναρξη της νέας χρονιάς δίνει στους ανθρώπους την αισιοδοξία ενός νέου ξεκινήματος που όλοι θέλουν και ελπίζουν ότι η χρονιά που θα διέλθει θα είναι χρονιά. Κάθε μέρα που θα περνάει ο άνθρωπος ελπίζει να ζει το θαύμα της αγάπης, της ελπίδας, της ευτυχίας με τα δικά του πρόσωπα.
Και θα σταθώ στο τελευταίο για να σου το συμπληρώσω πως για να γευτείς λιγάκι τον Παράδεισο της ζωής θα πρέπει εσύ ο ίδιος να νοιώσεις αυτό τον Παράδεισο μέσα στην καρδιά σου. Να γλυκάνεις λίγο την ψυχή σου. Να προσπαθήσεις να διώξεις τα σύννεφα που μπήκαν μπροστά σου. Να δεις την ζωή από μία άλλη όψη. Ξέρεις το νόμισμα έχει δύο όψεις. Συνήθως κοιτάζεις την μία όψη, την όψη που θέλουν και σου δίνουν να δεις. Σου βάζουν παρωπίδες, σε καθηλώνουν στα δικά τους πρέπει, σου «απαγορεύουν» να νοιώσεις την έννοια της ζωής. Με λίγα λόγια σου αφαιρούν τον Παράδεισο.
Λοιπόν θα ήθελα να σκεφτείς και να αναλογιστείς τι ζήτησες ΕΣΥ από την ζωή και από την νέα χρονιά που ξεκινά.
2. Και στην δεύτερη μου επιστολή του μιλώ το νόημα της πραγματικής ευτυχίας και αληθινής αγάπης που θα πρέπει να έχουμε.
Του έγραφα λοιπόν:
«Θα ήθελα να σου μεταφέρω τις θερμές ευχές μου για την επέτειο της γεννήσεως σου.
Χρόνια Πολλά, χρόνια γεμάτα χαμόγελα, χρόνια ευτυχισμένα με τους ανθρώπους που αγαπάς και τους έχεις στην καρδιά σου.
Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα που έχεις τα γενέθλια σου να σου γράψω και να σου αποτυπώσω τις λίγες σκέψεις μου, βγαλμένες από την καρδιά μου, λόγια απλά, μα ίσως με κάποια σημασία.
Αναλογίζομαι λοιπόν το σήμερα, το χτες και φαντάζομαι το αύριο. Δύσκολο κανείς να σκεφτεί το αύριο. Το αύριο για τον καθένα ξεχωριστά μεταφράζετε και διαφορετικά. Τι σημαίνει το αύριο για μένα.
Αύριο, μια λέξη που όταν την αναφέρεις ο νους τρέχει στο μέλλον. Μα για να μιλήσεις για το αύριο πρέπει πρώτα να το χτίσεις από σήμερα, να του βάλεις καλά θεμέλια.
Κάπου είχα διαβάσει πως οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν ένα άγαλμα που τα μαλλιά του κοιτούσαν μπροστά και κάλυπταν το πρόσωπό του. Αυτό σήμαινε πως δεν τους ένοιαζε το χτες αλλά προσπαθούσαν να χτίσουν το αύριο μέσα από το σήμερα. Και σήμερα έχουμε όλα αυτά που εκείνοι έχτισαν καλά.
Έτσι και εγώ προσωπικά προσπαθώ να δω τα λάθη του παρελθόντος μου για να μπορέσω να τα διορθώσω και για να μπορώ να χτίσω από το σήμερα το αύριο.
Λάθη πολλά και ίσως λάθη που έκανα χωρίς την δική μου θέληση, μα με την παρότρυνση των άλλων. Λάθη που έγιναν στο άκουσμα των πρέπει των άλλων. Ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει έναν μικρό απολογισμό όταν τελειώνει ο χρόνος όπου βάδισε. Και ο δικός μας χρόνος είναι η επέτειος της γεννήσεως μας. Θα δούμε μέσα από αυτόν τον απολογισμό τα σφάλματα μας και τι πράξαμε λάθος. Μέσα από τα λάθη του παρελθόντος θα προσπαθήσουμε να διορθώσουμε το σήμερα για να ξεκινήσω να χτίζω κάτι το διαφορετικό στο αύριο καινούριο.
Σ’ αυτό το καινούριο μπορούμε ή να προσθέσουμε και άλλα άτομα που τα αγαπήσαμε μέσα από την καρδιά μας και μέσα από την ψυχή μας. Άτομα που μας έκαναν να σκεφτούμε και να ξαναζωντανέψουμε την μνήμη μας και τα όνειρα μας.
Κάπου διάβασα το εξής:
«Και όταν γεράσουμε, θα με ρωτήσεις ....
Πώς τα καταφέραμε και φτάσαμε μέχρι εδώ μαζί;
Κι εγώ θα σου απαντήσω ...
Γιατί όταν σε γνώρισα, σου είπα πως ο δρόμος της αγάπης δεν είναι εύκολη υπόθεση κι εσύ μου απάντησες πως θα τον ακολουθήσεις, αρκεί να σε στηρίξω και να σε αγαπώ.
Γιατί αντί να φωνάζουμε, μιλούσαμε.
Αντί να το βάζουμε στα πόδια, ψάχναμε λύσεις.
Γιατί όλα και τίποτα δεν μας ανήκαν, ότι αποκτήσαμε έγινε με κοινό αγώνα και θυσία, γιατί κλάψαμε και γελάσαμε μαζί.
Γιατί δεν επιτρέψαμε σε κανέναν να μπει ανάμεσά μας ...
Εγώ κι εσύ, γίναμε ένα ...., η ένωσή μας υπήρξε η δύναμή μας ....
Γιατί δεν είχαμε φόβο μεταξύ μας, αλλά δείξαμε σεβασμό και εμπιστοσύνη.
Γιατί παραμερίσαμε το εγώ και υποστηρίξαμε το εμείς ....
Γιατί μια μέρα υποσχεθήκαμε, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, να είμαστε μαζί στα ωραία και στα άσχημα, στα καλά και τα χειρότερα και κυρίως γιατί αγωνιστήκαμε να διατηρήσουμε τη φλόγα της αγάπης μας, με την πάροδο του χρόνου, με τη μορφή μιας αγάπης που δεν θα πεθάνει ποτέ...
Γιατί σ αγάπησα πραγματικά».
Αυτά τα όμορφα λόγια μπορούμε και εμείς να τα χρησιμοποιήσουμε στους δικούς μας ανθρώπους, στους ανθρώπους που στο διάβα των χρόνων αγαπήσαμε πραγματικά.
Βέβαια το παραπάνω κείμενο αναφέρετε σε κάποιο ζευγάρι που έζησαν τόσο αγαπημένα ο ένας δίπλα στον άλλον.
Και να θυμάσαι πως ο θυμόσοφος Αριστοτέλης έλεγε πως: «θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς μας. Γιατί θα ζούσαμε τις στιγμές με όμορφα συναισθήματα. Γιατί το σ’ αγαπώ θα ήταν Ενεστώτας και θα ζούσαμε στο κάθε μέρα το σ’ αγαπώ».
Πόσο δίκιο τελικά έχουν οι Φιλόσοφοί μας. Για αυτό κοιτούσαν το παρόν και το μέλλον γιατί έχτιζαν το μέλλον πάνω στο παρόν.
Η ζωή μας θα πρέπει να χτίζετε πάνω στην αγάπη που είναι το πρώτο και βασικό υλικό για το δέντρο της ζωής. Γιατί η αγάπη χτίζει ή καλύτερα ποτίζει το δέντρο της ζωής, που στο πέρασμα του χρόνου ανθίζει και μυρίζει – ευωδιάζει με άρωμα μεθυστικό σαν το Γιασεμί της νύχτας.
Κλείνω με μια ευχή:
τα χαμόγελα που σκορπάμε να είναι νάματα δροσοσταλιάς για να ποτίζουν το δέντρο της ζωής και να ανθίζει με τα λουλούδια της αγάπης.
Το χαμόγελο της αγάπης να είναι χαμόγελο ψυχής και καρδιάς.
3. Καθε μέρα να γινόμαστε…
όλο και πιο ανθρώπινοι…
λιγότερο τέλειοι…
και πιο ευτυχισμένοι...
Γιατί .στη ζωή αξία δεν έχουν όλα αυτά που έχουμε αποκτήσει αλλά όλα όσα μπορούμε να απολαμβάνουμε.
4. Η ιστορία της Φυλλίδας.
Ο Δημοφώντας, γιος του Θησέα και της Φαίδρας και βασιλιάς της Αθήνας, ταξίδεψε κάποτε στα παράλια της Θράκης. Εκεί γνώρισε την όμορφη βασιλοπούλα Φυλλίδα και την ερωτεύτηκε. Επειδή βιαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα, της υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, για να παντρευτούν. Το διάστημα όμως αυτό πέρασε και ο Δημοφώντας δε γύρισε να πάρει την αγαπημένη του. Η Φυλλίδα απαρηγόρητη, επειδή νόμιζε ότι ο καλός της έπαψε να την αγαπά, πέθανε από τη λύπη της. Οι θεοί τη συμπόνεσαν και τη
μεταμόρφωσαν σε αμυγδαλιά, ένα δέντρο με πανέμορφα άνθη, αλλά χωρίς φύλλα.
Μετά από λίγο καιρό, ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη και έμαθε το θάνατο της αγαπημένης του.
Τρελός από τον πόνο, έτρεξε, αγκάλιασε και γέμισε φιλιά τον τρυφερό κορμό της αμυγδαλιάς κι αμέσως τα κλαδιά της γέμισαν πράσινα, δροσερά φύλλα.
Γι’ αυτό τα φύλλα της αμυγδαλιάς-Φυλλίδας φυτρώνουν πάντα μετά τα άνθη: περιμένουν το αγκάλιασμα του αγαπημένου της Δημοφώντα.
5. Ευχή για τους νέους που ερωτεύονται
Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που πάντα θα απαντάει πίσω στα μηνύματα σου και δεν θα σε αφήνει ποτέ να κοιμάσαι με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, αν όντως σε θέλει στη ζωή του...
Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που θα μαγειρεύεις μαζί του, θα έχεις όνειρα μαζί του για το μέλλον, κάθε σου ημέρα θα είναι διαφορετική, θα σε διεκδικεί καθημερινά και όχι μόνο μέχρι να σε κερδίσει, θα εκτιμά και θα απολαμβάνει την κάθε στιγμή μαζί σου.
Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που θα σου δίνει χώρο και χρόνο να αναπνεύσεις.
Τον άνθρωπο που δεν θα ασχολείται με τα ρούχα που φοράς, παρά μόνο να νιώθεις όμορφα μέσα σε αυτά.
Τον άνθρωπο που δεν θα σε μειώνει για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα και τον άνθρωπο που δεν θα απλώσει ποτέ χέρι πάνω σου, παρά μόνο για να σε σηκώσει αν πέσεις.
Σου εύχομαι να ερωτευτείς τον άνθρωπο που δεν θα σε θεωρεί δεδομένο και θα σε βλέπει στα χειρότερα σου και θα σε αγαπά ακόμη περισσότερο.
Σου εύχομαι επιτέλους να δώσεις όλα όσα έχεις να δώσεις στον κατάλληλο άνθρωπο αλλά για μια φορά να πάρεις και εσύ πίσω, αυτά που σου αξίζουν.
Τέλος, σου εύχομαι να γνωρίσεις τον άνθρωπο που μαζί του μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, να μην σκέφτεσαι συνέχεια την αντίδραση του σε ό,τι και αν του πεις και δεν θα σε αναγκάζει να γίνεις αυτό που ο ίδιος έχει συνηθίσει να βρίσκει στο παρελθόν.
Το παρελθόν να έρχεται στη ζωή σας μόνο για να του μάθει τί έχεις περάσει, έτσι ώστε να καταλάβει πως χρειάζεται να αγαπήσεις, αλλά και να αγαπηθείς ....
6. Μου λείπει η μυρωδιά των καλών ανθρώπων…
Θα με ρωτήσεις,
« –Μα πώς μυρίζουν οι καλοί άνθρωποι».
Και θα χαμογελάω. Δεν θα βιαστώ να σου απαντήσω για να μην εξορίσω τις στιγμές και τη γλύκα της ψυχής τους.
«-Σαν ζεστό ψωμί»! Έτσι μυρίζουν οι καλοί άνθρωποι! Σαν τα χεράκια της γιαγιάς όταν είσαι μικρή!
«Σαν το πουλόβερ» του παππού όταν σε αγκάλιαζε!
«Σαν το χαμόγελο» της μαμάς!
«Σαν το γέλιο σου» όταν ήσουν παιδί!.
Ναι, μου λείπουν εκείνες οι στιγμές που στην ψυχή μου δεν καταλάβαινα την έννοια του κακού. Δεν το καταλαβαίνω τώρα, αλλά τώρα δυστυχώς ξέρω ότι υπάρχει.
Μου λείπει η μυρωδιά των ζεστών χεριών…
Θα με ρωτήσεις:
« – Μα πώς μυρίζουν τα ζεστά χέρια;».
Θα κλάψω κι εγώ. Δεν θα βιαστώ να απαντήσω για να μην φύγει η ζέστη των δακρύων από το μάγουλο μου.
«-Σαν παιδί! Σαν τη γιαγιά μου! Σαν τον μπαμπά μου! Σαν εκείνα τα μέρη όπου πάντα ένιωθα ασφαλής!».
Και ακόμα νιώθω. Αλλά κάποιοι έφυγαν.
Μου λείπει η μυρωδιά της αγάπης…
Θα με ρωτήσεις: «Μα πως μυρίζει η αγάπη;».
Και θα σου πω…. όπως όλα τα συναισθήματα, τα χαμόγελα, τα δάκρυα, η παιδική ηλικία θα χωρέσουν στα μάτια μου. Θα σε κοιτάζω, θα πάρω το χέρι σου χωρίς να πω τίποτα και θα το βάλω στον κόρφο μου. Στην καρδιά.
-«Αυτό είναι! Μυρίζει σαν καρδιά με γιασεμί! Μια καρδιά που τρέμει! Δεν μπορώ να περιγράψω τη μυρωδιά και τη γεύση της αγάπης. Για τον καθένα είναι διαφορετική!
Κλείσε τα μάτια σου και ασκήσου στην αίσθηση. Νιώσε τον αέρα, τη χαρά, την καλοσύνη, την παιδική ηλικία. Κάθε ένα έχει μια συγκεκριμένη μυρωδιά. Θα την αναγνωρίσεις. Είναι με την καρδιά σου!
7. Συμπεριφορά
Συνήθως όλη μας τη χολή, όλη μας την κακία, όλες μας τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ, τους θυμούς μας, τα βγάζουμε εκεί που μας παίρνει.
Στους ανθρώπους που μας ανέχονται.
Σε αυτούς που δεν μιλάνε. Σε αυτούς που μας αγαπούν.
Σε αυτούς που συγκρατούν τα λόγια τους.
Σε αυτούς που επιλέγουν να πληγωθούν από το να μας πληγώσουν.
Πρέπει να καταλάβουμε όμως, ότι μας παίρνει να τα κάνουμε όλα αυτά, επειδή οι άνθρωποι αυτοί, μας το επιτρέπουν …..
Μας αφήνουν να τους φερόμαστε άσχημα. Μας αφήνουν να τους υποτιμούμε.
Όχι από αδυναμία. Όχι !!!
Από αγάπη! Από αγάπη μας το επιτρέπουν !!!
Από αγάπη, από συμπόνια, από κατανόηση, κάνουν υπομονή.
Και από αγάπη όμως, κάποια μέρα, θα επιλέξουν να φύγουν μακριά μας.
Γιατί δε θα αντέχουν να μας βλέπουν να γινόμαστε τέρατα, μέρα με τη μέρα.
Γιατί θα προσπαθήσουν να περισώσουν έστω και αργά, την αξιοπρέπειά τους, τον αυτοσεβασμό τους, την υπόστασή τους.
Καιρός να συνέλθουμε και να συνειδητοποιήσουμε την απαράδεκτη, την κομπλεξική, την απάνθρωπη συμπεριφορά μας .....
Εκτός κι να προτιμάμε να μείνουμε μόνοι με την κακία και την εμπάθειά μας .....
Σε αυτή την περίπτωση, ας μην παραπονιόμαστε για την επιλογή μας και τις συνέπειές της ...
8. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή...
Δεν είναι τα χρήματα. Τα σπίτια. Τα οικόπεδα, τα υλικά αγαθά γενικότερα.
Δεν είναι η δόξα. Η γνώση. Η μόρφωση. Τα πτυχία. Οι τέχνες. Οι επιστήμες.
Δεν είναι οι μεγάλες καρέκλες, οι υψηλές θέσεις .
Η αναγνώριση η κοινωνική. Οι επιτυχίες.
Όσο παράξενο και αν φαίνεται, δεν είναι καν η υγεία…
Αργά η γρήγορα έρχεται ο θάνατος, πολλές φορές απροειδοποίητα, άσχετα από ηλικία, από κοινωνική ή
Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι οι σχέσεις.
Η σχέση μας με τον Θεό και κατά προέκταση οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.
Η αγάπη που δώσαμε, η κατανόηση και η συμπαράσταση που δείξαμε, ο καλός μας λόγος σε κάθε πονεμένο άνθρωπο, δικό μας αλλά και οποιονδήποτε άλλο, που κάποια στιγμή στη ζωή του μας χρειάστηκε.
Το αποτύπωμα της καλοσύνης μας που χαράχτηκε στην ψυχή του, αυτό που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Καλοί οι μεγάλοι σταυροί, καλές και οι πολλές μετάνοιες, όμως όταν γίνονται χωρίς αγάπη και ταπείνωση, είναι .... νάχαμε να λέγαμε ...
Οι σχέσεις..... αυτές που δείχνουν ξεκάθαρα την ποιότητα της ψυχής μας ....
Μόνο αυτές έχουν την μεγαλύτερη αξία και μπορούν να είναι παντοτινές..... !!!
9. Αχ ρε Μάνα..... !!!
Αφέθηκα στα παραμύθια σου.....
Σε εκείνα που έκλειναν οι πληγές μου όταν άκουγα τη φωνή σου...
Θυμάσαι Μάνα?
- Φυλάξου (μου έλεγες).....
Θα έρθει ο μπαμπούλας....."
Μα ποτέ δεν μου τον έδειξες...
Μου έλεγες:
"Μη φοβάσαι, εγώ εδώ είμαι..."
Τη Νεράιδα Μάνα τη θυμάσαι;
Αυτή που το δόντι θα μου έπαιρνε...
Ποτέ μου Μάνα δεν την είδα...
- Γιατί; (Σε ρώτησα)
-"Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις (μου έλεγες)"...
Όχι ρε Μάνα.....
Δεν κατάλαβα.....
Ακόμα προσπαθώ.....
Μαζί περίμενα να μεγαλώσουμε...
Πλάι σου να καταλάβω.....
Η πόρτα μας δεν χτυπά συχνά Μάνα...
Παιδιά πια δεν παίζουν έξω από αυτή...
Και οι τριανταφυλλιές στον κήπο μας, μου φαίνεται πως θρηνούν κι αυτές μάνα .....
Μήνες έχουν να ανθίσουν φρέσκα μπουμπούκια .....
Και στον καθρέφτη χθες , η απουσία σου με κέρασε μια άσπρη τρίχα...
Δεν ξέρω κι αν σου έδειξα πόσο σε αγαπάω ....
Δεν τις θέλω τις αλήθειες άλλο ρε Μάνα.....
Θέλω πίσω των παραμυθιών την αγκαλιά σου...
Είναι κι εκείνος ο γιατρός που κάπως μου τα είπε...
Δεν θυμάμαι.... μπερδεύτηκα .....
Φοβάμαι ρε Μάνα όταν λείπεις.....
Αχ ρε Μάνα.... !!!
Έλα να το φιλήσεις να περάσει.... !!!
10.Τι λέει ο μπαμπάς στον σύζυγο της κόρης του:
Ο πρώτος άνθρωπος που την κράτησε ήμουν εγώ και όχι εσύ.
Ο πρώτος άνθρωπος που τη φίλησε ήμουν εγώ και όχι εσύ.
Ο πρώτος άνθρωπος που την αγάπησε ήμουν εγώ, όχι εσύ.
Ωστόσο, το άτομο που μπορεί να την φροντίζει σε όλη της τη ζωή, ελπίζω να είσαι εσύ αντί για εμένα.
Μα αν μια μέρα, δεν την αγαπάς πια, μην της το πεις, πες μου, θα την φέρω πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου