Λ Ι Γ Ε Σ Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ

Λ Ι Γ Ε Σ    Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ

 

  Κάπου διάβασα:

  Το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι η αρχή μιας ιστορίας αγάπης που κρατάει μια ζωή...

  Γιατί ο μόνος άνθρωπος που θα είναι δίπλα σου 24 ώρες το 24 ώρο για πάντα, είναι μόνο ο εαυτός σου....

  Στα δύσκολα... Στα εύκολα... Στην κάθε στιγμή...

  Γι’ αυτό να σε αγαπάς…

  

  Ενώ κάπου αλλού έγραφε κάποιος:

  Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται καθρέφτη για να δει την ομορφιά του...

  Η ομορφιά του αντανακλάται στα μάτια όσων τον εκτιμούν...

  Όλη η ομορφιά του κρύβεται στην ψυχή, στην καρδιά και το μυαλό του...

  Δείξε χωρίς να φοβάσαι τον εαυτό σου στους άλλους, δίνοντας τους την ευκαιρία να δουν την ομορφιά που κρύβεται μέσα σου και να αγαπήσουν αυτό που πραγματικά είσαι...

  Γιατί όταν έρθει η στιγμή που θα αισθανθείς ότι πρέπει να αποδείξεις την αξία σου σε κάποιον είναι η στιγμή που πρέπει να φύγεις, αμέσως, για πάντα...

 

  Ενώ σε κάποιο άλλο σημείο έγραφε ένας φίλος:

  Είμαι πλήρως εμβολιασμένος και όχι, δεν ξέρω τι περιέχουν - ούτε αυτά τα εμβόλια ούτε αυτά που έκανα ως παιδί... ούτε τι έχουν μέσα τα hamburgers, ή τα hot dogs, ή τα φάρμακα για άλλες θεραπείες είτε πρόκειται για καρκίνο, για AIDS, για πολυαρθρίτιδα, είτε για εμβόλια για βρέφη ή παιδιά.

  Επίσης, δεν ξέρω τι περιέχει η ιβουπροφαίνη, η παρακεταμόλη ή άλλα φάρμακα, που θεραπεύουν τους πονοκεφάλους και τους πόνους μου, και τα οποία χρησιμοποιώ αν είναι ανάγκη.

  Δεν ξέρω τι περιέχει το μελάνι για τα τατουάζ, το κρασί ή τα άλλα ποτά ή cocktails, το νερό από τη βρύση ή κάθε συστατικό στο σαπούνι ή το σαμπουάν μου ή ακόμα και τα αποσμητικά που χρησιμοποιώ.

  Δεν γνωρίζω τη μακροπρόθεσμη επίδραση της χρήσης κινητού τηλεφώνου ή αν το εστιατόριο που μόλις έφαγα χρησιμοποιούσε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καθαρά τρόφιμα και έπλενε τα χέρια του.

  Εν ολίγοις... Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρω και ποτέ δεν θα ξέρω...

  Ξέρω μόνο ένα πράγμα: η ζωή είναι σύντομη, πολύ μικρή, και εξακολουθώ να θέλω να κάνω κάτι άλλο από το να πηγαίνω στη δουλειά κάθε μέρα ή να μένω κλεισμένος στο σπίτι μου.

  Θέλω ακόμα να ταξιδεύω και να αγκαλιάζω τους ανθρώπους άφοβα και να βρω λίγη αίσθηση της ζωής «πριν».

  Ως παιδί και ως ενήλικας έχω εμβολιαστεί για γρίππη, πνευμονιόκοκκο, παρωτίτιδα, ιλαρά, ερυθρά, ανεμοβλογιά, κοκκύτη και πολλά άλλα. Οι γονείς μου και εγώ εμπιστευτήκαμε την επιστήμη και δεν χρειάστηκε ποτέ να υποφέρουμε ή να μεταδώσουμε κάποια από τις παραπάνω ασθένειες.

 

  Πριν από καιρό κάποιοι φίλοι στα προσωπικά τους προφίλ, στο λεγόμενο «Βιβλίο Προσώπου» ή αλλιώς Facebook, έγραψαν τα παραπάνω. 

    Θα πάρω όμως τις παραπάνω σκέψεις των φίλων και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις δικές μου σκέψεις.

  Πράγματι, φίλοι και φίλες, η ζωή μας είναι όμορφη εφ’ όσον μπορούμε να βρισκόμαστε κοντά στο Θεό, εφ’ όσον μπορούμε να βαδίσουμε στο δρόμο Του, εφ’ όσον μπορούμε να σηκώσουμε και εμείς τον Σταυρό Του, εφ’ όσον μπορούμε να αγκαλιάσουμε τον αδελφό μας, εφ’ όσον μπορούμε πρωτίστως να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας όπως πολύ σωστά μας λέει ο ίδιο ο Χριστός και μας το ζητά «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

   Ας δούμε λίγο τι σημαίνει να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό μας.

   Αυτή την εντολή του Κυρίου και Θεού μας μάς μεταφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφ. ι’ στίχοι 25-37 (Παραβολή του καλού Σαμαρείτου).

    Και προσθέτει ότι στην αγάπη προς τον Θεό και στην αγάπη προς τον πλησίον συνοψίζεται όλος ο θείος νόμος. Γιατί η αγάπη είναι η αρετή που συνίσταται απ’ όλες τις άλλες αρετές. «Η αγάπη δένει μαζί όλες τις αρετές σε τέλειο σύνολο», σύμφωνα με τον απόστολο. Είναι προφανές ότι, για ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε σωστά.

  Αγαπάμε τον εαυτό μας; Το ερώτημα είναι παράξενο και γι’ αυτό ακριβώς ενδιαφέρον. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι πολύ σπάνια κάποιος άνθρωπος αγαπά τον εαυτό του. Οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τον εαυτό τους, προσπαθούν να τον βλάψουν όσο μπορούν περισσότερο. Αν ήταν δυνατό να υπολογίσουμε το κακό που έχει πάθει συνολικά ένας άνθρωπος στη ζωή του, θα βρίσκαμε ότι το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτό το έχει προξενήσει ο ίδιος στον εαυτό του. Ναι, ο ίδιος έχει βλάψει τον εαυτό του πιο πολύ κι από τον πιο άσπονδο εχθρό του. Ο καθένας σας, ρίχνοντας μια απαθή ματιά στη συνείδησή του, θα παραδεχθεί πως η σκέψη αυτή είναι απολύτως ορθή. Ποια είναι, όμως, η αιτία; Ποια είναι η αιτία για την οποία σχεδόν ακατάπαυστα κάνουμε κακό στον εαυτό μας, μολονότι σταθερά και ακόρεστα επιθυμούμε να του κάνουμε καλό;

 

  Η αιτία βρίσκεται στο ότι τη σωστή αγάπη προς τον εαυτό μας την αντικαταστήσαμε με τη φιλαυτία, η οποία μας εξωθεί στην αλόγιστη ικανοποίηση των εμπαθών επιθυμιών μας, στην εκπλήρωση του μεταπτωτικού θελήματός μας, που κατευθύνεται από την ψευδώνυμη λογική και την πονηρή συνείδηση (Στην Ευχή του Χερουβικού Ύμνου ο λειτουργός ιερέας προσεύχεται για τον καθαρισμό της ψυχής και της καρδιάς του «από συνειδήσεως πονηρός», δηλαδή από τη συνείδηση τη σκοτισμένη από την αμαρτία και την εσφαλμένη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία το κακό θεωρείται και επιτελείται ως αγαθό.

  Η πονηρή συνείδηση είναι ιδιαίτερα εμφανής στη διαγωγή των βαρβαρικών λαών. Συχνά, όμως, αποκαλύπτεται στη διαγωγή και των άλλων ανθρώπων, ακόμα και των χριστιανών, όπως διαπιστώνει ο καθένας μας πρώτα-πρώτα από τον εαυτό του). Παρασυρόμαστε και από την πλεονεξία και από τη φιλοδοξία και από την εκδικητικότητα και από τη μνησικακία και, κοντολογίς, απ’ όλα τα πάθη. Κολακεύουμε και εξαπατούμε τον εαυτό μας, νομίζοντας ότι τον αγαπάμε όπως πρέπει, ενώ ικανοποιούμε την ανικανοποίητη φιλαυτία μας. Και ικανοποιώντας τη φιλαυτία μας, βλάπτουμε τον εαυτό μας, καταστρέφουμε τον εαυτό μας.

  Η σωστή αγάπη προς τον εαυτό μας συνίσταται στην εκπλήρωση των ζωοποιών εντολών τού Χριστού: «Να τι είναι αγάπη: Να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές Του», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Αν δεν οργίζεσαι και δεν μνησικακείς, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν δεν καταριέσαι και δεν λες ψέματα, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν δεν προσβάλλεις, δεν κλέβεις και δεν εκδικείσαι, αν είσαι μακρόθυμος, πράος και άκακος, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν δίνεις ευχές σ’ αυτούς που σου δίνουν κατάρες, αν ευεργετείς αυτούς που σε μισούν, και αν προσεύχεσαι γι’ αυτούς που σε κακομεταχειρίζονται και σε καταδιώκουν, αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί γίνεσαι παιδί του ουράνιου Πατέρα σου, που ανατέλλει τον ήλιο Του για κακούς και καλούς και που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και άδικους.

  Αν απευθύνεις στον Θεό προσεκτικές και θερμές προσευχές από καρδιά γεμάτη συντριβή και ταπείνωση, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν έχεις εγκράτεια, σεμνότητα και νήψη, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν με την ελεημοσύνη σε φτωχούς συνανθρώπους σου μεταφέρεις την περιουσία σου από τη γη στον ουρανό, κάνοντάς την από φθαρτή άφθαρτη και από πρόσκαιρη αιώνια, αγαπάς τον εαυτό σου. Αν συμπονάς τον πλησίον σου για τις αδυναμίες του, αποφεύγοντας την κατάκριση και τον διασυρμό του, αγαπάς τον εαυτό σου. Ως προς το τελευταίο πρέπει να σημειωθεί και τούτο: Κάθε φορά που αποφεύγεις την κατάκριση και την καταδίκη του πλησίον, με την επίγνωση ότι δεν έχεις κανένα τέτοιο δικαίωμα, ο εύσπλαχνος Κύριος μεταβάλλει τη δίκαιη κρίση Του και ακυρώνει την καταδίκη που σου αξίζει για τις πολλές σου αμαρτίες.

  Όποιος θέλει ν’ αγαπά σωστά τον εαυτό του και να μην παρασύρεται από τη φιλαυτία, οφείλει να ακολουθεί τις εντολές του Χριστού, γιατί αυτές περιέχουν την πνευματική λογική και παρέχουν στον εργάτη τους τα αισθήματα του νέου ανθρώπου.

  Όποιος αγάπησε σωστά τον εαυτό του, μπορεί ν’ αγαπήσει θεάρεστα τον πλησίον του. Οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι που έχουν υποδουλωθεί στη φιλαυτία, εκφράζουν την αγάπη τους προς τον πλησίον με την αδιάκριτη εκπλήρωση όλων των επιθυμιών τους. Οι άνθρωποι του Θεού, όμως, οι μαθητές τού Χριστού και του Ευαγγελίου Του, εκφράζουν την αγάπη τους προς τον πλησίον με την εκπλήρωση των σχετικών εντολών τού Κυρίου τους. Την ικανοποίηση των ανθρωπίνων θελημάτων και επιθυμιών, που έχει κίνητρο την ψυχόλεθρη ανθρωπαρέσκεια, τη φοβούνται και την αποφεύγουν τόσο, όσο και τη φιλαυτία. Η φιλαυτία είναι διαστρέβλωση της αγάπης ως προς τον εαυτό μας· η ανθρωπαρέσκεια είναι διαστρέβλωση της αγάπης ως προς τον εαυτό μας και ως προς τον πλησίον. Ο φίλαυτος καταστρέφει τον εαυτό του· ο ανθρωπάρεσκος καταστρέφει και τον εαυτό του και τον πλησίον. Η φιλαυτία είναι μια θλιβερή πλάνη του εαυτού μας· η ανθρωπαρέσκεια επιδιώκει να κάνει και τον πλησίον κοινωνό αυτής της πλάνης.

   Μη νομίζετε, πως η αγάπη με την αυταπάρνηση αποκτά μια ανοίκεια σ’ αυτήν αυστηρότητα ή πως με την ακριβή τήρηση των ευαγγελικών εντολών χάνει τη θέρμη της και γίνεται ψυχρή, τυπική, μηχανική. Όχι! Οι ευαγγελικές εντολές διώχνουν από την καρδιά τη σαρκική φωτιά, η οποία εύκολα, κάποτε και με μια ελάχιστη εναντίωση, σβήνεται, αλλά ανάβουν μέσα της την πνευματική φωτιά, την οποία δεν μπορούν να σβήσουν όχι μόνο οι κακουργίες των ανθρώπων, μα ούτε οι πανουργίες των πεσμένων αγγέλων. Απ’ αυτή την άγια φωτιά φλεγόταν η καρδιά του αγίου Στεφάνου. Ενώ οι Ιουδαίοι, σέρνοντάς τον έξω από την πόλη, τον λιθοβολούσαν, εκείνος προσευχόταν. Οι πέτρες ρίχνονταν με μανία πάνω στον πρωτομάρτυρα, που έπεσε μισοπεθαμένος στα γόνατα. Αλλά και τότε, στις στιγμές του μαρτυρικού του θανάτου, η φωτιά της αγάπης προς τον πλησίον έκαιγε άσβηστα μέσα του. Έτσι, φώναξε δυνατά στον Θεό για τους φονιάδες του: «Κύριε, μην τους λογαριάσεις την αμαρτία αυτή!». Και μ’ αυτά τα λόγια παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Το τελευταίο σκίρτημα της καρδιάς του ήταν σκίρτημα αγάπης προς τους συνανθρώπους του. Τα τελευταία λόγια του ήταν λόγια προσευχής για τους εκτελεστές του.

  Ο αθέατος αγώνας κατά της φιλαυτίας και της ανθρωπαρέσκειας είναι πολύ σκληρός. Οι καρδιές μας, σαν τις καρδιές των προγόνων μας, από τότε που ο γενάρχης μας έπεσε στην αμαρτία, «πάντοτε αντιστέκονται στο Άγιο Πνεύμα». Δεν συναισθάνονται την πτώση τους. Υπερασπίζονται πεισματικά τη θλιβερή κατάστασή τους σαν να είναι κατάσταση πλήρους ικανοποιήσεως και τέλειου θριάμβου. Ωστόσο, η καρδιά για κάθε νίκη της πάνω στη φιλαυτία και την ανθρωπαρέσκεια ανταμείβεται με πνευματική παρηγοριά. Και όταν γευθεί αυτή την παρηγοριά, τότε πολεμά με ακόμα μεγαλύτερη ανδρεία, νικώντας και αποδιώχνοντας με ευκολία την κατάσταση της πτώσεως, που κυριαρχεί μέσα της. Οι αλλεπάλληλες νίκες της επιφέρουν αλλεπάλληλες παρηγορητικές επισκέψεις τής θείας χάριτος. Με τη βοήθεια της χάριτος ο άνθρωπος αποβάλλει πρόθυμα την αυταρέσκεια και την ιδιορρυθμία, επιδιώκει την ευαγγελική τελειότητα και για τον σκοπό αυτό ακολουθεί τον δρόμο των εντολών του Θεού, ψάλλοντας μυστικά στον Κύριο: «Στον δρόμο των εντολών Σου έτρεξα, όταν παρηγόρησες την καρδιά μου».

  Κλείνοντας τις σκέψεις μου θα σας παρότρυνα, αγαπητοί μου φίλοι και φίλες ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας σωστά, άγια. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να εκπληρώσουμε και την πανίερη εντολή του μεγάλου Θεού μας: «Ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».

    Λοιπόν εσύ τι λες θα αγαπήσεις τον εαυτό σου;