ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ

 

ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ

(Oststr. 47, 33332 Gütersloh)

Κυριακή 2 Ιουλίου

09:30: Όρθρος & Θ. Λειτουργία

Παρασκευή 7 Ιουλίου

18:00: Ιερά Παράκληση εις Τιμή και Μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου

Κυριακή 9 Ιουλίου

09:30: Όρθρος & Θ. Λειτουργία

Κυριακή 16 Ιουλίου

09:30: Όρθρος & Θ. Λειτουργία

Κυριακή 23 Ιουλίου

ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Τετάρτη 26 Ιουλίου

18:00: Ιερά Παράκληση εις Τιμή και Μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής και του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος

Κυριακή 30 Ιουλίου

09:30: Όρθρος & Θ. Λειτουργία

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Ιερέως 

01786814514

Ώρες επικοινωνίας: 9:30 - 13:00

 

1. Το γάλα της ψυχής!

Ή γιαγιά μου γέννησε το πρώτο της παιδί το 1955… Κάτω από δύσκολες συνθήκες… Κάτω από μάλλον αδιανόητες για τα σημερινά δεδομένα συνθήκες… Ζούσε σε χωριό, 35 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, χωρίς μεταφορικό μέσο… Δεν ζούσε πλούσια, αλλά ούτε και φτωχά… Αν και πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, έγινε μια υπέροχη μαμά και μια ακόμη πιο υπέροχη γιαγιά… Η γιαγιάκα μου… Ο ορισμός της γιαγιάκας που μας κακομαθαίνει και που είναι η καλύτερη φίλη της τερηδόνας και των επιπλέον κιλών… Ο ορισμός της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης αδυναμίας μου «τότε κορίτσι μου δεν ξέραμε από νοσοκομεία και τέτοια… Ερχόταν η μαμή και μας κοίταζε μας έλεγε, γέννας δε γέννας και καθόταν ή έφευγε… Στον γιατρό πηγαίναμε μια δυο φορές και άκουγε το μωρό με ένα χωνί… Ήταν αλλιώς όμως να μην ξέρεις τι να περιμένεις και να ακούς τις μαντεψιές. Μυτερή κοιλιά αγόρι, στρογγυλή κοιλιά κορίτσι… Αν μεγαλώσανε τα μεριά σου πάλι κορίτσι, αν από τα πισίνα δεν έμοιαζες για έγκυος, αγόρι… Με τα δίδυμα είχε την πιο πολύ πλάκα… Σκέψου ότι το πόδι μου, από 37 έφτασε 41 στο νούμερο… Λέγαμε, παιδί θα βγάλω ή κανέναν ελέφαντα; Ήταν δύο τελικά…!!»

Ώρες ολόκληρες μπορώ να περνάω ακούγοντας την… Το έχω ξαναπεί, αλλά θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για την ζωή της… Κάποια στιγμή «στα δίδυμα όταν σπάσανε τα νερά ήταν ξημέρωμα…. Έφερα τη μαμή και με έβαλε να φτιάξω τηγανιτά αυγά… Με κοίταξε και μου είπε ότι έχω ώρα ακόμη… Φάγαμε, ζύμωσα δύο καρβέλια ψωμί να έχω και για την επόμενη, έφτιαξα το κολατσιό του παππού για να του το πάω στο χωράφι, μαγείρεψα γεμιστά για να έχουμε φαΐ και το μεσημέρι γέννησα… Ήρθε ο παππούς το βράδυ και βρήκε αλλά δυο παιδιά…»

Τόσο απλά!! Άραγε υπήρχε τότε χρόνος για επιλόχειο κατάθλιψη ή μπα;

«….εμείς τότε κορίτσι μου δεν είχαμε επιλογές… Ή θα το βύζαινες το παιδί ή θα έπρεπε να βρεις άλλη μάνα να στο βυζάξει.. Δεν τα είχαμε αυτά τα έτοιμα τα γάλατα τότε… Μετά βγήκανε οι σκόνες και τα εβαπορέ …και στα δίδυμα θήλαζα… Και τα δύο… Ένα από δω, ένα από κει… Αλλά δεν μπορούσα να φκιάσω τίποτα… Τι να κάνεις με δύο παιδιά να κρέμονται; Στα άλλα θήλαζα και έφτιαχνα και δουλειές… Μαγείρευα σκούπιζα ξεσκόνιζα… Και ήμουν μικρή… 17 στη μαμά σου και 18 στο Σάκη… Τότε θηλάζαμε κορίτσι μου… Και τα παιδιά μας δεν πάθαιναν τίποτα… Όλα το γάλα τα έφτιαχνε… Πονούσε το αφτί; Γάλα… Τσίμπλιαζε το μάτι; Γάλα.. Πονούσε η κοιλιά; Γάλα.. Έκλαιγε; Γάλα.. Γάλα και αγκαλιά… Ανάθεμα κι αν ξέραμε τι μας γίνεται τότε.. Δεν είχαμε γιατρούς στο χωριό.. Έπρεπε να πάρουμε το κάρο ή να δανειστούμε το μοναδικό αυτοκίνητο που είχε στο χωριό και να κατεβάσουμε το παιδί στο Βόλο.. Μόνο αν ψηνόταν πάνω από δύο μέρες στον πυρετό το πηγαίναμε.. Ένστικτο; Μπα… Μάλλον όλες οι μανάδες ξέρουν πότε να ανησυχήσουν.. Όταν αρρώστησε ο Απόστολος, ήξερα ότι δεν θα περάσει…»

Ο Απόστολος αρρώστησε πράγματι βαριά με πολύ πυρετό και από λάθος διάγνωση και λανθασμένη χορήγηση φαρμάκου ο μικρός έμεινε εγκεφαλικά παράλυτος για όλο του το πάντα…Δυστυχώς…

«Mετά ήρθαν μόδες… Γάλατα εβαπορέ σε κουτιά και σε σκόνες… Αν δεν τα έπαιρνες ήσουνα φτωχός και άξιος να σε λυπούνται.. Έδειχναν τότες στις εφημερίδες διαφημίσεις με χοντρά χοντρά μωρά… Κοίταζα κι εγώ τα δικά μου που ήταν μια σταλιά…. Αλλά δεν είχαμε παιδάκι μου… Δεν είχαμε να πάρουμε από αυτά τα γάλατα που είχανε μέσα τόσες βιταμίνες και άλλα δυναμωτικά… Κοιτούσα άλλα παιδιά που έπιναν τέτοια γάλατα και τα ζήλευα… Χοντρά χοντρά!! Να τα λαχταράς!! Αλλά… Αρρώσταιναν!! Και όποιος σου πει διαφορετικά λέει ψέματα..»

Αυτή ήταν η επίδραση λοιπόν της διαφήμισης… Τα παιδιά του θηλασμού ήταν τα «καημένα» και του έτοιμου ήταν τα προνομιούχα… Έτσι πέρασε το μήνυμα σε μια κοινωνία που δεν πεινούσε (πολύ) μεν, αλλά περνούσε πολύ πολύ δύσκολα δε… Σε μια κοινωνία που ήθελε να σηκωθεί και να χορτάσει λίγη καλοζωία… Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1955.. γέννησε τον αδερφό μου το 1977 και εμένα το 1981… Θήλασε και τους δύο μας πολύ…

«ή μαμά σου σας Θήλασε… Διάβαζε τότε αυτά τα περιοδικά που έλεγαν για τις μαμάδες και αποφάσισε να σας θηλάσει πάνω από 6 μήνες που έλεγε ο γιατρός… Ήθελε λέει να γίνετε έξυπνα και γερά… Και αλήθεια, εσείς δεν αρρωσταίνατε που να σας βγάζαμε γυμνά στο κρύο… Σας έβλεπαν στη γειτονιά και λέγανε «μωρέ δώστε λίγο γάλα να πιαστούν… Είναι αδύνατα.. » ή μαμά σου όμως εκεί!! Τίποτα δεν την άλλαζε την γνώμη…»

Πράγματι με θυμάμαι σαν παιδί να θηλάζω τις κούκλες μου… Με θυμάμαι να θαυμάζω τις γυναίκες που θήλαζαν τα παιδιά τους.. Ήταν όμως τόσο εξαιρετικά σπάνιο το να δω μαμάδες να θηλάζουν που όταν έβλεπα τις κοιτούσα λες και έβλεπα κάτι μοναδικό … Στην πλειοψηφία τους, αν όχι όλες ήταν ξένες…

«εσύ όμως μην ακούς κανέναν… Καλύτερα να σου βγουν αδύνατα… Τι να τα κάνεις και Χοντρά;; Άλλαξαν οι εποχές… Τώρα ο κόσμος δεν πεινάει… Και για να πεινάσει πάει και τα δίνει στους διαιτολόγους… Τι χούι κι αυτό μανούλα μου… Να πληρώνεις για να πεινάς… Μη θεέ μου χειρότερα… Θήλασε!! Κοίτα πως σε κοιτάει στα μάτια… Αγάπη είναι αυτό κορίτσι μου.. Τα παιδιά δεν τα βυζαίνεις μόνο γάλα… Την Ψυχή σου ολόκληρη βυζαίνουν από εκεί μέσα… Δώστους όσο θέλουν… Όταν θα χορτάσουν μοναχά τους θα φύγουν από “κει… Κι εσύ θα ξέρεις ότι χόρτασαν από σένα… Και θα έρθει η μέρα που θα πεις χαλάλι…»

Μπορώ να γράφω για ώρες… Για μέρες… Για καιρό πολύ.. Για την σοφία της… Για τις απόψεις της… Για την ψυχή της… Για το πόσα της χρωστάω και πόσα έμαθα από εκείνη… Κι ας πήγε ελάχιστα στο σχολείο και ας μην της ήρθε τίποτα εύκολα «τα παιδιά θέλουνε δύο πράγματα… Αγάπη και πρόγραμμα… Το πρόγραμμα μαθαίνεται… Την αγάπη πρέπει να την έχεις για να τη δώσεις… Πως να δώσεις κάτι που δεν έχεις; Την αγάπη την μαζεύεις από τότε που είσαι στη κοιλιά.. Τι νομίζεις; Ότι δεν νοιώθουν εκεί μέσα; Γελιέσαι!! Κοιλιά, αγκαλιά, στήθος και κουβέντα .. Και όταν φύγουνε από την αγκαλιά να ξέρουν ότι είσαι εκεί κοντά τους… Να τα μιλάς!! Κουβέντα θε’νε!! Τι θαρρείς;; Αν το κάνεις θα με θυμηθείς… Να ξέρουν τα παιδιά ότι είσαι εκεί για αυτά.. Κι ας είσαι στην άλλη άκρη της γης… Κι ας μην είσαι καν στη γη… Αν έχουνε πάρει αγάπη, πάλι εκεί θα σε νιώθουν κι ας μην είσαι… »

Πως λέγεται αυτό που δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσεις όλο αυτό που νιώθεις για κάποιον;

Κείμενο της Avra Foukou

 

2.  Άνθρωπος που δεν φιλοσοφεί ...

Άνθρωπος που δεν φιλοσοφεί, είναι άνθρωπος δίχως νόημα.

Όταν σε αγρυπνίες, σκέφτεσαι και μετράς "φίλους" που σε ξέχασαν ή σε εγκατέλειψαν γιατί δεν σε χρειάζονται πιά.

Τότε καταλαβαίνεις.

Πως η Α-λήθεια έχει το στερητικό Α και τη λέξη λήθη.

Θέλει αντοχή.

Όταν θέτεις μια ερώτηση πρέπει να την κατανοείς, για να εκτιμήσεις την απάντηση.

Αλλιώς δεν έχει νόημα.

Ποιο είναι το νόημα ρωτάς;

Αλλά ξέρεις τι ρωτάς;

Γιατί το νόημα μέσα σου το ξέρεις σε ότι κάνεις συνειδητά και μόνο.

Εκεί είναι το νόημα.

Και επειδή είμαστε φτιαγμένοι από υλικό που κατασκευάστηκαν τα όνειρα, ας γίνουμε και λίγο αιθεροβάμωνες.

Τα καλύτερα κρύβονται στο όνειρο και περιμένουν να τα γνωρίσουμε σε ταξίδια, που ακόμη, δεν έχουμε κάνει.

 

3. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ....

#Μάγια_Τσόκλη: "Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει, λένε. Και σαν γκιγιοτίνα, πέφτει η ετυμηγορία. Σα να απευθύνεται αλλού, και όμως όχι. Πρόκειται για τη δική σου ζωή. Κάποιος σου λέει, ψιτ, εσύ που βρίσκεσαι στην ομάδα των ζωντανών, από δω παρακαλώ, στην ουρά κάτω από το μεγάλο ερωτηματικό. Όταν ζεις έναν καρκίνο, θες κατανόηση, θες υποστήριξη, θες σπρώξιμο καμιά φορά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλεις τον οίκτο κανενός. Εξάλλου, υπάρχει και το «πολλοί νεκροί καθόντουσαν στ’ αρρώστου το κρεβάτι». Είναι η αίσθηση του χρόνου που αλλάζει. Είναι η διακοπή κάθε επιθυμίας, κάθε μελλοντικού σχεδίου. Είναι, όπως στα μήλα του ονείρου μου, η ζωή που συνεχίζει για τους γύρω σου, κι εσύ μένεις θεατής της, ν ’αναρωτιέσαι αν θα ξαναπαίξεις στην ομάδα των ζωντανών.

Τι με δίδαξε ο καρκίνος; Δεν με δίδαξε τίποτε. Απλά επιβεβαίωσε αυτά που θεωρητικά μόνο ήξερα. Δηλαδή, αυτά που έλεγαν όσοι τα είχαν περάσει πριν από μένα. Το πολύτιμο και το εύθραυστο της ζωής. Τη σημασία της συνειδητότητας του τώρα. Τη φράση της γιαγιάς μου όταν μου είπε «να εύχεσαι να μην πάθεις ποτέ όσα μπορείς να αντέξεις».

Τη γενναιότητα των ανθρώπων που παλεύουν για τη ζωή τους, την ακούω λίγο βερεσέ. Καμία γενναιότητα. Μονόδρομος είναι. να αντέξεις. Να μείνεις όρθιος. Ποια γενναιότητα; Ή αντέχεις ή αυτοκτονείς. Ίσως το πιο ενδιαφέρον να είναι αυτή η επανεκκίνηση που -εάν όλα πάνε καλά-, αναγκάζεσαι να κάνεις. Δηλαδή σου δίνεται μια ευκαιρία να ξαναρχίσεις μαζί με ένα συγχωροχάρτι για τις μέχρι τότε αστοχίες σου."

Από το διαδίκτυο...

Από την σελίδα Έκφραση Ψυχής